Потенцијал

“There is a hope in raindrops, it means that every drop of rain holds the promise of regrowth.”

.

Сите ние сѐ уште сме живи, и покрај тоа што не знаеме зошто, ниту зошто да не. Некој некаде напишал дека внатре во дождовните капки живее надеж за преродување на земјата, а капките воопшто не го знаат тоа. Што ако и целта на нашето постоење е исто така скриена од нас? А можеби тоа се само приказни на психолози кои служат за манипулација.

.

Скоро сите веројатно барем еднаш се имаат запрашано дали во вистинската насока го трошат својот потенцијал, или можеби тоа го прават залудно. Повеќето се борат да докажат дека постои господ за да си го оправдаат своето постоење, други го негираат неговото постоење за да си ја оправдаат својата паметност. Еден атеист и филозоф (Daniel Dennett), во 2007-ма го измислил зборот Deepity кој означува нешта кои се факт на тривијален начин, но суштински се неточни. На пример зборот Љубов е само збор со пет букви – тоа е точно, но е незначајно и неточно за суштинското значење на зборот. Има уште еднен интересно ироничен пример: Good without God becomes “o”. Тоа е Deepity – игнорирање на суштинското значење на нештата. Но всушност, има ли навистина суштина во нештата или ние ја ставаме таму, по потреба?

Еден австралијански блогер Кели, опишал како докажува дека важноста врз нештата всушност одредува дали постои или не постои господ. На пример:

1. X is necessary
2. If X is necessary, then there needs to be a necessary being
3. Therefore, God exists
What the X was is irrelevant, as is the argument in general?

Во документарецот подолу, каде што научно е докажано шестото сетило, меѓудругото се спомнува дека во универзумот постои космичка свесност со која човекот може да стапи во контакт. Тоа дури и како идеја е фантастично нешто, а всушност доживеано е од луѓе. А ако постои космичката свесност тогаш нашиот потенцијал воопшто не може да биде потрошен залудно, нашето живеење има за цел да ја дополнува таа космичка свесност, секое наше искуство се запишува во нашата потсвест која секојдневно без наше знаење е во контакт со космичката свесност, на тој начин нашиот потенцијал и интелект се безбедно искористени во посакуваната цел.

.

Од друга страна, се враќаме назад во реалноста обвиена со ограничености и гледаме како ни поминува времето во едно исто место гледајќи се со едни исти луѓе, прашувајќи се во себе зошто не дадеме нешто повеќе од себе, и на некој човек повеќе. Всушност, зошто никој не бара ништо од нас? Ние сме спремни да дадеме многу повеќе. Можеби затоа што луѓето се завиткани во свои предрасуди. Не можеш да ги осудиш, тие само така умеат да ја остварат својата безбедност.

.

Можеби треба да се свртиме повторно кон капките на дождот во кој тајно живее надеж за обнова? Ние живеејќи се себеси, секој следен ден сме посвесни за одреден процент. Така ја зголемуваме и космичката свесност, така нашиот потенцијал воопшто не е изарчен, тој е сочуван токму таму.

Документарен филм: „Постои ли шесто сетило“

Read More

Лажна емпатија

Денес, како и вчера, сѐ повеќе сведочиме на постоење на лажни нешта околу нас. Многумина не знаат дека меѓудругото и на тоа сведочат. Ова е битно кога се размислува од аспект на (не)постоење на лажностите бидејќи од свесноста зависи и самото постоење или непостоење на фиктивните нешта.

Порано постоеше анти-тоше група која дејствуваше по блогови и форуми со цел да го разбие „социјалниот феномен Тоше“. Не знам колку успеа да направи баланс, но начините при обидот воопшто не ги оправдав, бидејќи беа згрозувачки. Имено, вистинската цел – да се докаже лажната емпатија, беше остварена. Тогаш се сеќавам и на една емисија во која Влатко Стефановски и Игор Џамбазов зборуваа против воздигнувањето на Тоше, поради што и изгубија неколку фанови. Тогаш сериозно се заинтересирав за прашањето: што е тоа лажна емпатија, и како да се справиме со оваа збунка?

Отсекогаш славните личности ми биле одбивни. Самата слава, фанатизмот, па и комплиментите кон другите, но и кон мене. Можеби затоа што сметам дека успехот е комерцијализација на животот, а можеби и не. Сепак, постојат славни луѓе кои ми се омилени и на нив би им дал вистинска почит, онолку колку можам да си приуштам, доколку би можел и на погреб би им отишол. Е сега, како да ги изедначам тие луѓе со сите? Ако јас не сум ја слушал доволно Ејми Вајнхаус, како можам да делам емпатија на нејзината своеволна смрт? Всушност, пред некој месец читав за специфичноста на нејзиниот глас и уникатниот талент, но и за ужасната дебилност пред Српската публика. Песните ми се пријатни, па дури можам да ги споредам со оние на Кејт Буш или Емили Хаинес во смисла на моето допаѓање, но Ејми е сепак лик кој поради својата нечувствителност врз алкохолот и дрогите, ми станува одвратен и за изговарање.

Ако јас денес треба да речам таа да почива во мир, тогаш би јa изедначил со сите мои омилени пејачи, а некои од нив ми се до тој степен омилени, што не би можеле да се изедначат со ништо. Иако зборот Фанатизам потекнува од Фан, сепак има преголема различност во самата основа бидејќи фанот значи да сакаш и да чувствуваш, но внатре во тебе, исто како што сакаш некое свое омилено хоби или колекција на нешта собирана со години. Додека фанатизмот би се движел подиректно т.е. ако некој друг не го сака или верува во твоето мислење или верување, тогаш е озлогласен од твоите мисли. Слично нешто како религијата – ако запрашаш христијанин нешто околу нелогичноста на библијата, тогаш си богохулник во истиот момент на изговарање на прашањето.

Лажните нешта почнуваат кога луѓето ги создаваат од недоволна упатеност. Исто е со лажната емпатија, таа се дели кога немаш силна омиленост кон метата, но го правиш тоа затоа што сите го прават и затоа што „така треба“. Оние деца кои пред неколку години беа првите генерации на изгубена својственост (поради тоа што секоја вечер ги менуваа свирките – турбофолк и рок и транс), денес пораснаа и сознаа дека не знаат што да прават со себе, па се послужија со алкохол и дрога за самоволно да се придружат на славниот „клуб 27“ заедно со Кобејн и Морисон.

Read More

Реалност

It’s just a matter of perception doesn’t it?

Поимот реалност може целосно да се разбере единствено ако умот направи drop out, но таков drop outод кој нема пат до назад, па се останува заглавен таму во ништата на моќта т.е. токму во создавалиштето на сите постоечки и непостоечки нешта. Ова простоне звучи како научна фантастика, туку како фантазија, а сепак, научна фантастика е. Всушност не знам дали некој размислил, ама и сите можни филмови се научна фантастика, токму затоа што го исполнуваат единствениот sci-fi услов, а тоа е приказната да ја базираат на претпоставка која е најмалку веројатна да се случи. Не сте размислиле, нели?

Тоа е разликата помеѓу научна фантастика и фантазија, првото е базирано на најмалку можната претпоставка за случување, додека второто е базирано на нешто што не може да се претпостави освен ако немаш никаква чувство за реалноста, што само по себе се нарекува измислица или фантазија. Границата на можно и неможно ја создава она што се нарекува реалност, таа се базира на физички закони, а е создадена од хемиските. Интересноста е што не знаеме кој ги создал хемиските, па претпоставуваме дека тоа е господ, а секој има различно сфаќање за тој поим, па размислувањето во тој правец е премногу уморно за да биде интересно.

Главноста е дека главниот состав на реалноста се физичките и хемиските процеси за кои си има свои закони т.е. патишта по кои се движат. Физичките ги создаваме со чувства, главно со оние за вид и допир, така определуваме што постои и каква форма има. Но ако знаеме (бидејќи е факт) дека при земање дрога, во нашиот мозок се случуваат различни хемиски процеси од вообичајните кај луѓето, па ние почнуваме да гледаме и допираме нешта кои за останатите луѓе не постојат; зар не би било логично да се помисли дека тоа е создавање на друга реалност? Единствено нешто потребно на таа реалност се физичките закони, кои верувам дека би ги измислиле доколку би имале многу поголема моќ за имагинација или можеби би се измислиле машини за тоа (бидејќи веќе постои нешто слично).

Реалноста е реална единствено доколку во неа се постават точните детали на физичките закони. Ова сосема се согласува со фактот дека научна фантастика е реално нешто, а фантазијата е сосема спротивно од него.

Интересно е да се подразмисли малку околупласибо ефектот, мислам дека тоа е клучниот доказ дека ние сме способни да измислиме реалност која би била различна од оваа, а нема да е фантазија. Имаше еден експеримент во кој лекарот прави лажна операција на пациент кој е убеден дека операцијата е вистинска, и по нејзино завршување, пациентот станува сосема здрав, верувајќи дека е вистински опериран, со што лекарот докажал дека човекот е способен сам да се излечи доколку силно верува во тоа. Сега, ова би го ставиле во нашава приказна со споредување на ’создавање нова реалност’ со ’самолечење’ додека ’имагинацијата’ потребна за создавање нова реалност ќе ја изедначиме (или споиме) со ’верувањето’.

Ова докажува дека човекот може да создаде сѐ што ќе посака, токму со замислување на истото. Но тоа замислување не смее да биде од типот на фантазија, туку научна фантастика, токму поради физичките закони кои во фантазијата не се присутни. Физичките закони ни се потребни за да ја формираат вербата, бидејќи не би можеле да веруваме во нешто нелогично. Значи логичната имагинација ја создава вербата, па заедно создаваат нов свет (или нова реалност), кој и те ако функционира. Постојат луѓе кои го постигнале тоа, но за жал историјата ги опишува како луди, токму затоа што се излезени од оваа (на сите позната) реалност. Мислам дека нивниот drop out сепак пертставува еволуција и доказ дека човечките суштества можат да бидат омнипотентни.

Read More

Asparagus

Краток филм со антидетерминистичка поента. Во приказната се вметнати момче и девојче кои преку софистицирана технологија ќе си ја видат иднината со претпоставка да се во врска. Потоа самите ќе одлучат дали ќе ја изберат таа иднина.

Инаку, жанрот е драма со научна фантастика. Ѕci-fi елементите се само позадински детали од приказната, во предна скица е влијание на љубовта врз разумот, а тоа се отсликува токму во моментот на одлуката после видената иднина, од каде и се провлекува самата антидетерминистичка поента и ја заокружува приказната.

Патем, десетина секунди пред четвртата минута од видеото се соопштува дека билката Аспарагус првпат била одгледувана од антички Македонци!

Read More

Уништување

“What was written will come to pass.”

.

Мислам дека свесноста има својство да ја менува реалноста според тебе, на пример ако се освестиш дека спиеш, тогаш не спиеш. Исто и ако се освестиш дека си луд, тогаш не си луд. Од друга страна, недостатокот на свесност те менува тебе според постоечката реалност, на пример ако не си свесен дека се уништуваш, ќе се уништиш и нема да направиш ништо во врска со тоа, па реалноста ќе ја има целосната контрола над тебе.

Пластичното знаење воопшто не е свесност, бидејќи што и да прочитам (или прочиташ), нема да е битно сѐ додека не го разберам вистински. Некаде имав прочитано дека сѐ што правиме води кон наше уништување, па дури и да не правиме ништо. Но тоа уништување е физичко, а она од насловот го планирав да се однесува кон психичкото (односно духовното). Тоа уништување е мислам многу слично со заборавот, на пример ако си ме заборавил, тоа значи дека не си свесен дека постојам, што аналогно значи дека во тој момент за тебе не постојам. Сѐ додека не ме видиш, со што стануваш свесен за мене, односно се присетуваш дека постојам. Твојот заборав, ги уништил работите што предходно постоеле, за или во тебе.

Но, не е толку битно дали си заборавил нечие постоење. Што ако се заборавиш себе си?

Еднаш во изнајмен стан во Скопје зборувавме со една другарка за разликата помеѓу психоделичен транс и психоделична музика и неколку теми од нестручна психологија (она што не пишува во стручните книги), ова се покажа интересно, но нејзе ѝ е всушност непрактично, т.е. во животот работи нешто сосема друго и го работи за да земе плата, а не зашто ѝ е интересно. Истото веројатно се случува и со вработената во Анхоч на Водњанска, која не знаеше дали Андроид 2.2 подржува јутуб апликација, а мораше и да погледне во каталог за да ја прочита цената за која не прашав бидејќи ги знам на памет точните цени за сите tablet PC кои ги имаат. Заклучив дека е многу е веројатно дека нејзината работа воопшто не ѝ е интересна. А ова се случува со можеби 90% од популацијата на земјата. Што ако ова значи дека ние сме се заборавиле себе си?

Единствена позитивна точка во ова е свесноста. Таа може да нѐ потсети на сѐ она за кое ќе одлучиме да се присетиме односно станеме свесни за негово постоење, што значи дека заборавените нешта можеме да ги повратиме назад. Единствената штета е што уништувањето на себе си е неповратен процес токму поради тоа што нема кој да го поврати, бидејќи единствениот кој тоа го може(л), си ти.

←Луѓе закопани два метри под заборавот»

Read More