Фасцинантна реалност II (патување низ времето)

“leave no child without hope for the future” - David Lewis Anderson

Првата фасцинантна реалност која ја опишав беше онаа на Stewart Swerdlow која раскажуваше повеќе фантазија отколку наука бидејќи содржи верување за рептилски суштества со човечка интелигенција кои сѐ уште живеат под земјата. Иако е неповерлива, сепак спаѓа во фасцинантна реалност бидејќи тој успеа да собере огромен број луѓе кои веруваат во тоа и да претстави фантастична теорја околу тоа. Вторава фасцинатна реалност е релативно понова, и нејзиниот иницијатор е Давид Левис Андерсон, а се зборува за патување низ времето.

Давид Л. Андерсон е роден во Weirton во западна Вирџинија (САД), студирал инженерство, физика и филозофија, но неговиот интерес е насочен и кон времепросторна физика, специјална релативност и тн. Учел и воен колеџ во Minnesota и потоа се вработил во американска воена авијација каде што дизајнирал мотори за воени авиони. Од таму ја добил заинтересираноста за патување низ времето и подоцна основал ја организацијата TTRC која има лабараторија за истражување на временска технологија стационирана во Њу Јорк, Америка.

Таму со група физичари во 2010 год. израдиле временска машина со која можат да се вратат неколку минути во минатото, но сѐ уште не е експериментирано на луѓе, туку на растенија и животни. Неговите теории за подвселенска вбрзина подоцна формирале теорија позната во физиката како Time-warped field theory. Подоцна снимил документарен филм  за тоа каде што објаснува за временската машина. Имено начинот на кој е изградена е целосно базиран на искористување на гравитација и светлната, всушност светлината ќе се користи како манипулација на гавитациајта, а гравитацијата како манипулацја врз времето. Со користење на еден светлосен ласер машината би требало да ја контролира временската дисторзија исто како што светлината ја контролира гравитацијата, така што ќе може да патуваме во иднина но и да се вратиме назад. Начинот на контрола и управување се базира на зголемување на светлината која ќе ја згусне гравитацјата, а таа ќе го успори времето, со што предметот ќе скокне во иднината. Многу подетално тоа го објаснува во аудио разговор кој е поставен подолу за слушање.

Доста интересна и фасцинантна реалност на овој научник, но сепак постои оној познат парадокс – „ако дете патува во минатото и го убие својот дедо, како може воопшто да се случи патување во минатото кога ако не постои дедото нема да постои и неговиот внук?“ Давид ова го обајснува со тоа што кога ќе патуваш со неговата временска машина, всушност стигнуваш во паралелен универзум каде нештата се премногу но не целосно исти како и овој, и таму можеш да го смениш верменскиот тек, но тоа не може да влијае врз универзумот каде што припаѓаш. Патем, неговата опсесија со патување низ времето се родила откако неговиот татко починал, што ѝ дава еден драмски елемент на целава научно фантастична приказна.

Читав неколку дискусии на странски форуми околу оваа појава, бидејќи кај нас е сѐ уште непозната, и нешто што ме заинтересира беше прашањето како би го докажале постоењето на времето, ако е тоа само илузија тогаш патувањето низ илузии несомнено би предизвикало драстична дисторзија на она што го сфаќаме како дефиниција за нормалност или нормално живеење. Можеби најдобар доказ дека времето постои е самата неможност да ги смениме нештата што сме ги направиле, тогаш дали оваа временска машина всушност би го убила времето и би го избришала неговото постоење?

[Проверен] торент за неговиот документарец: http://btjunkie.org/torrent/David-Lewis-Anderson-Time-Travel-Journeys-Into-Time-DivX/4358e1366e24c6ac31a4ccbaf1877398de13c552cfde

Read More

Asparagus

Краток филм со антидетерминистичка поента. Во приказната се вметнати момче и девојче кои преку софистицирана технологија ќе си ја видат иднината со претпоставка да се во врска. Потоа самите ќе одлучат дали ќе ја изберат таа иднина.

Инаку, жанрот е драма со научна фантастика. Ѕci-fi елементите се само позадински детали од приказната, во предна скица е влијание на љубовта врз разумот, а тоа се отсликува токму во моментот на одлуката после видената иднина, од каде и се провлекува самата антидетерминистичка поента и ја заокружува приказната.

Патем, десетина секунди пред четвртата минута од видеото се соопштува дека билката Аспарагус првпат била одгледувана од антички Македонци!

Read More

Фасцинантната реалност на Stewart Swerdlow

Пред некој ден истражувајќи околу mind control things, на интернетов случајно се сретнав со еден импресионирачки лик - Stewart Swerdlow. Тој е автор, лингвист (со способност за зборување на 10 јазици), лектор и најинтересното – менталист. Менталистот како спротивност на спиритуалист, видовид или душевен; е оној кој верува дека освен што може да чита ментални информации, може и да ги изменува. Јас би го нарекол тоа научно фантастична состојба бидејќи гледањето илузиони суштества и силно верување дека се вистински, помагајќи му психички да патува низ времето и да чита умови; е премногу сомнително за нарекување лудост оти едноставно е можно да е воможно, who really knows..
.

Stewart Swerdlow е меѓу 1% од преживеаните во Монтак експериментот во Филаделфија кој во осумдесетите бил изграден од американската влада како таен проект во кој научници експериментирале со мешање гени од различни животни, луѓе и инсекти.. Во еден радио разговор што го слушав рече дека измешале оса и човек, делфин и човек.. и многу слични комбинации. Целта на Монтак проектот била да го вклучат психолошкиот начин на војување на тој начин што ќе откријат специјални психолошки моќи кај суштество кое ќе го контролираат самите во своја корист. Но проектот завршил неуспешно и Stewart бил ставен во затвор за да не зборува за своето минато. Веројатно брзо е пуштен и денес слободно зборува за фасцинантноста од неговото искуство во Монтак проектот. Вели дека за време на проектот го посетувале екстра терестријални суштества кои го тренирале да патува во хиперспејс и низ времето, а и му раскажале многу фасцинантна научно фантастична приказна во која тој верува како неоткриена вистина. Нашето досегашно незнаење на приказната го оправдува со причината дека е како последица од вековното планско програмирање на нашиот ум. Тој денес држи часови за mind control (своја теорија) со што ќе ги репрограмира луѓето. Истовремено држи часови и за патување во хиперспејс.
.

Приказната ја раскажува во радио снимката (поставена подолу за слушање од тука), ќе спомнам неколку важни детали: Планетата Земја порано била втора планета на сонцето и ненаселена заради својата прекумерна ликвидност, подоцна била населена од луѓето кои потекнуваат од Болериан сончев систем кој е многу милиони светлосни години подалеку од овде, но предходно земјава била населена од врста хуманоидни рептилски суштества со кои луѓево од Болериан сончев систем биле во војна и ја присвоиле планетава. Но околу 30 милиони рептилски хуманоиди се сокриле под земја и до денес сѐ уште постојат. Можеби звучи навистина премногу научно фантастично, но тој објаснува детали и факти кои би можело да ја потврдуваат приказната. Освен за ваквата непозната историја на човештвото, и за деталното објаснување за патување низ времето со прилагодување на посакуваната фреквенција на моментот во кој сакаме да присуствуваме; тој зборува и за постоење на сите можности на реалноста, на пример постои реалност во која нацистите победиле во втората светска војна, постои реалност во кој атлантците (луѓе кои ја населиле земјата борејќи се со драгонците) изгубиле во војната и драгонците ја заземале земјата.. Импресионирачки е тоа што сите можни ситуации кои можеме да си ги замислиме како можности, всушност постојат во поединчна реалност за сите. Нешто доста слично како филмот mr.nobody.
.

Инаку додека ја истражував фасцинантноста на Stewart Swerdlow, не можев да не си претпоставам - што ако е човеков e во специфична еволуција креирана од ЛСД ефект, бидејќи е несомнено дека научниците во Монтак врз него експериментирале и со ЛСД кое баш тогаш (во 80-тите) беше доста широко употребувано во тајни експериментални цели. Меѓу другото негде во обаснувањето за поимот ’бог’, Swerdlow спомна дека по смртта нашиот ум кој го користел мозокот како алатка за егзистенција; продолжува со свесно живеење во онаков свет каков што верува дека постои по смртта. Тоа всушност е докажано и со кома состојбата во која умот тогаш егзистира во некој свој свет кој е предходно креиран од личноста. Па така, секое силно верување на својата креација за реалност (дали е тоа според приказната на Swerdlow или било која друга), е постоење на истата реалност во која постоиш и ти, јас, или ние.

>>

Радио снимка со Stewart Swerdlow >>

Reptilians Humans and Illuminati History by outTake

Read More

Волја

Ете, најдов време да размислам како тоа се губи волјата за живеење. Многу пати сум се соочувал со таквото прашање и воопшто не сум можел да смислам одговор. Тезата дека нештата треба да се доживеат за да се сфатат, сепак не е точна во целост(секако, и онака не постои апсулутна вистина), баш поради фактот дека јас иако го доживеав тоа, пак немам логично објаснување, всушност секогаш сум збунет пред тоа прашање.

Вчера го прочитав расказот што е линкиран на истиот збор. Знам дека нема да го читате оти е енормно голем и башка на српски(а беше и на латиница туку јас со помош на блогерските опции го ставив на кирилица), но ете таму го најдов логичниот одговор на прашањето кое ја бара причината за исчезнување на волја за живеење. Имено, во расакзот се дава слика на едно општество во кое луѓето еволуирале во бесмртни со помош на некој пронајдок и имаат изглед на дваесет и неколку годишни. Сме освоиле неколку планети и сме ги населиле и нели сè што е типично за научна фантастика. Туку главниот лик од расказов си има мака со волјата за живеење. Тој е најстар жител на планетата Земја и има 57 века проживеано. Арно ама, самоубиствата се забранети со закон и човеков започнува да ја разубедува комисијата да го дозволи самоубиството приложувајќи значајни аргументирани факти со кои навистина секој би се сложил на неговата молба. Човекот докажа дека губењето на волјата за живеење се зголемува правопропорционално со зголемување на меморијата и спомените. Имено тој беше ценет бидејќи и самиот порано бил член на комисијата што го забрани самоубиството, па дебатата беше на пријателска база. Дојдоа до заклучок дека за да не се изгуби волјата за живеење треба да се форматира односно избрише целата човекова меморија за да тој почне нов живот полн со желби, без да мора да умре односно да се самоубие.

Натрупувањето на невкусни спомени во кои лежат заробени сите загуби во неговиот живот, му ја одземаат волјата колку и да е таа голема, сепак меморија од 57 века не е малку. Откако комисијата го заклучи проблемот, реши да не го поништува законот за забрането самоубивање и да се фокусира на наоѓање начин за бришење на меморијата на луѓето. Очајникот се налути оти не беше прецизирано времетраење на решавање на проблемот.. можно е да трае милион години, си мислеше. Но решението се донесе доста брзо и веднаш беше еспериментирано врз него. Тој ја изгуби мемориајта и остана со празнина во мозокот. Почна да учи да збори, имаше андроиди кои го хранеа, имаше пелени на себе, за првпат ги чуствуваше предметите околу себе, чувството на насмевката.. имаше многу желби меѓу кои и да си спие со мечето играчка. Беше среќен! Господата од комисијата успешно си ја завршија работата и знаеја дека истото ги очекува и нив кога ќе го достигнат потребниот број години, но воопшто не беа загрижени поради својата меморија како првиот пат. Сега знаеја дека тоа е решението за нов живот полн со желби и надежи..

Тука се подразмислив колу е убаво да живеев сега во тоа општество. За жал, додека не го измислиме фантастичниот начин за бришење на меморијата и нестареење на телото, ќе остане оној наш традиционален начин за форматирање на меморијата со поништување на телото..
Расказот беше во книгата СФ ГАЛАКСИЈА од Гаврило Вучкович(во неа има собрани раскази од повеќе странски писатели) што ја симнав по препорака на пријател.

Read More