Маркетизирање

Најлесната работа у живот е да бидеш глуп.
Најтешката е да ти се објасни дека си.
~ Влатко Васиљ
.

Македонија е несомнено чудесна земја, но изгледа како ние да ги мразиме чудата, како да ги одбегнуваме, како потајно да не веруваме во нив, а кога истите ќе ги сретнеме во западните книги или филмови, се воодушевуваме на тоа небаре сме потполно свесни дека не воопшто купуваме само комерцијална приказна за „американскиот сон“. Не, не зборувам за „чудата“ што минативе денови ги видовме по црквите, сметам дека таа патетичност е пожелно што побргу да се заборави.

.

Вчера вечер гледав филм, фала му на @VlatkoVasilj што го твитна, се викаше The Soloist. Приказна за музички талентиран бездомник и еден новинар кој поради чувството на импресија од необичниот живот на овој бездомник, пишува колумна за него. Овде најчесто ние од балканот се наоѓаме зачудени, како може една колумна да биде неполитичка? Сите колумни што сме ги прочитале биле или мрчење против институциите (било приватни или државни) или тајно па некогаш и гласно плукање против некоја политичка партија и нејзините полтрончиња. Во суштина самите сме виновници за таквиот изместен контекст на поимот „колумна“, но што можеме ние, ова е балкан, ова е вечна војна.

Секогаш кога ќе видам како на западот се пишуваат колумните и се овековечуваат најдопирливите приказни кои сами по себе претставуваат чуда на реалноста поради неописливата природа на свесноста како метафизичка појава која егизистира кај сите човечки суштества; не можам да не се присетам на едно парче од колумна на режисерот Дарко Митревски:

Читајќи со каква болна искреност овој поет пее за земјата во која е роден и одраснат, помислувам какви ли сѐ нераскажани приказни се кријат по нашите визби, гаражи, изнајмени станови и маалски кооперации. Од Ресен и Валандово, преку Росоман и Пехчево, па сѐ до Чаир и Драчево - нашите ликови допрва си го чекаат својот писател. [...]

Наспроти тоа, нашите писатели пишуваат колумни во кои остро навредуваат сенешто затоа што тоа е единствениот начин да бидат најчитани. Страшна реалност.

Ние овде, бездруго, ги плукаме Амриканците поради претераниот маркетинг, а сепак кога човек плука најчесто гледа еднострано оти ако гледа двострано никогаш нема да се одлучи да плука против некого, или барем прилично ретко би се случувало тоа. Во суштина мислам дека целиот свет погрешно ја разбра онаа американска жед за пропаганда, па кај себе ја примени далеку построго и покобно за моралот отколку самите Американци. Добро, ајде да речеме немаат војни и не се мразат меѓусебно, па не би било баш популарно подло да се навредуваат меѓусебе, но сепак мислам дека нивните интелектуалци имаат далеку поразвиено чувство за своето достоинство и тоа е последното нешто што би го материјализирале.

Веќе одамна го читам младиот философ од Сан Франциско, Метју Дејвид Сегал и пред некој ден наидов на еден негов пост во кој ги прашуваше своите читатели дали би им пречело ако на својот сајт постави реклами, попатно силно изразувајќи ја својата загриженост од евентуалното мешање на философија. Да го цитирам:

WordPress has offered to allow me to place ads on my page in order to bring in a little revenue for my traffic. It’s tough to say how much I’d actually make until I try it, but as a graduate student, every little bit helps. The thing is, I’m at bit uneasy about mixing marketing and philosophy. I’d be thankful if you, my readers, would be so kind as to give me your opinion on the matter… Would it bug you if there were ads here? [...]

Во дискусијата во коментари, Метју решава да не стави реклами на својот сајт иако како студент секако му се потребни било какви економски извори. Вели:

The wordad ads would be way more intrusive, one at the top of the page as a banner and another running along the side. I’ve decided against it.

Се прашав што ако на некој наш филосов, уметник или општо интелектуалец кој на интернет пишува и споделува знаење, креација, умешност и тн, му се понудат реклами, дали ќе ги одбие чувајќи си го принципот, или ќе ги заграби со двете раце? Што мислиш ти читателу?

.

Секако дека го мислиш второто, нам предобро ни е познат нашиот менталитет. Го видовме и Трендо нели колку се расфрла со својот едномесечен „успех“. Се прашувам зошто фо инфографикот не ги ставил бројките ожнеани од маркетингот? До пред некој ден off.net.mk беше како мозаик од милион реклами (кога ги имаше алкалоид нели низ целата позадина). Но мислам дека ова бездруго неколку пати помалку загрижувачки од самата слепост и отсуство на свеста кај мнозинството односно конзумерската маса на ова проклето ќоше на планетата, која во најголем дел од сличаите не знае да објасни ниту што се тоа принципи, ниту достоинство. Но воопшто не ми е чудно, секојдневно наидувам на такви примери, еве вчера прочитав десетина коментари под видеото на јутуб каде Калиопи ги промашува аглицизмите, половина од оние плукачките коментари имаа страмни граматички грешки во своето изразување, како примерот „ќе го голтне вардарот сосем ѓубре“, кој правилно би бил „сосе ѓубре“. А да не ти спомнам србизмите и сленговите кои истите тие мрчаторски интелектуалци ги користат на јавни манифестации. Понекогаш (како сега) длабоко се срамам од тенката, дури претенка свест на луѓето кои ме опкружуваат.

.

Но ако се вратиме на темата за маркетизирање на животот, сепак некогаш силно се восхитувам на исклучоците околу нас, ќе го цитирам вчерашниот пост на еден наш блогер:

’Земи од животот сè што ти дава!’- често ми велат. А, што ако си дојден да дадеш, не да земеш!? Ќе го земат ли тогаш тоа што ти имаш да им го дадеш?! Животот е време на давање, не на земање. И, во љубовта: треба да се земаат само тие што имаат најмногу да дадат- себе си! [...]

Ако ја споредиме американската и нашата маркетизација која ги собира човечките души како некој колекционер на најскапоцените нешта; тогаш забележувам колку страшно се сопнал балканот во својот обид затрчано да ја стигне таа западна култура, тој американски сон. Не знам зошто ама јас никако не можам да останам рамнодушен на страшно погрешните промени што се случуваат во главите на мнозинството овде. А мислам дека не треба ни вие.

Read More

Изместување на реалноста

Универзумот е само енергија, кондензирана во бавна вибрација, сите ние сме една свест која субјективно ја доживуваме. Не постои такво нешто како смрт, животот е само сон, а ние сме имагинација на самите себе.
~ Бил Хикс

.

После една случајна размисла за филосовска дилема околу тоа дали предрасудата е само вкус, и дали вкусот, принципот, догмата, верувањето е само предрасуда (во некој случај и потребна); сосема неочекувано дојдов до размисла околу теоријата за глобален пласибо ефект која бездруго пред некоја година во една викендица на селото Војник (Кумановско) за прв пат ја раскажав на неколку филосовски расположени другари.

.

Атеист, агностик, хуманист, верник - дали е сето тоа е само еден огромен пласибо ефект (дури и самата реалност), кој го делат големи групи (или сите) луѓе поради сличната хемиска содржина на нивното тело?

Ова впрочем е лесно да се докаже со консумирање на психоделици (верувам и на други начини, но како пример). Тогаш човекот живее во сосема поинаква реалност, чувствата за допир, вид, слух и вкус, функционираат во една поинаква матрица од предходната, а тоа ја менува и реалноста нели, во суштина како менување на димензија. Поради тоа сосема е небитно дали реалноста има своја предходно обликувана форма, бидејќи формата која ја гледа набљудувачот зависи само од составот на неговите перцептори.

.

Еднаш одамна пишував за моќта на палсибо ефектот и токму таа моќ мислам дека може уште еднаш да ја потврди тезата дека сето она што го гледаме, чувствуваме, слушаме и тн; е само еден глобален пласибо ефект. Таму доктор Липтон докажа дека ако човек силно верува дека е опериран (без ни малку сомнеж), тогаш неговата потсвест може самата да го оперира без знаење на свеста. Чудно е, магично и мистично, но и возможно, барем според докторот кој го извршил експериментот за кој раскажува Липтон. Во основа и самото постоење на субјективен пласибо ефект е доказ за постоење на општиот т.е. глобалниот.

.

Со ваквата опсервација на оваа тематика, многу брзо се осознава една прилично разочарувачка вистина дека сè околу нас е само една бела лага, фејк реалност, заблуда креирана од нашиот перцептивен систем во заемна соработка со перцептивните системи на други луѓе. Не знам дали ова опсервација ќе иницира некакво изместување на границата меѓу свеста и потсвеста, но психоделикот секако дека може да го направи тоа. Од тука се раѓа неговиот параноичен ефект кој е всушност испраќање флеш бекови од потсвеста кон свеста. Тие флеш мемории (непознати на свесноста) предизвикани од изместување на перцептивниот систем со што се истенчува границата помеѓу потсвеста и свеста, се токму оние кои ја создаваат параноичната претстава односно паранојата, од причината што се сомневаат во вистинитоста на предходно живеаната реалност. Сепак, како и се друго и паранојата може да се подели на позитивна и негативна, затоа е битно да се направи разлика. А суштествената разлика на сè околу нас се наоѓа во неговото потекло - сè има различно потекло т.е. начин на настанување.

.

 .

Ако оваа опсервација ти се има случено во моментот кога твојот перцептивен систем бил изместен со помош на некој психоделик или психотропик, или само обична случајност; тогаш биди сигурен дека ти никогаш повеќе во животот нема да бидеш способен за давање енормна почит кон авторитетите. Твојата убеденост дека сите суштества или ахимси* се едно нешто, ќе биде поголема од било која постоечка или фиктивна величина.

.

Веројатно токму од таа причина во мене постои огромна одбивност кон суетноста појавена како резултат на слава. Истото го чувствувам и кон рецензиите за кои тврдам дека во суштина се само билборди врз кои онаа расфрланост со стручни поими претставува само обид за една позитивна заблуда која ја викаме импресија и која служи како машина за произведување авторитети. Во основа сето тоа е лажно и незаслужно за поголема почит од основната која треба да (и веројатно) ја имаме кон сите луѓе. Но потребно е за иницирање на филосовски опсервации и како резултат на тоа - проширување на општата свесност.

Дека отсекогаш сум ја имал оваа одбивност од почитување авторитети ми покажува и еден мој саркастичен расказ базиран на една метакритика кон трудот на ценетиот критичар во Македонската литература - Раде Силјан, која полани ја пишував за туѓа факултетска потреба, а мое задоволство и за која жалам што е сега засекогаш изгубена за да ја аплаудирам онлајн. Патем расказот се викаше: Најдобриот поет на светот.

.

Оваа теорија за изместување на општата реалност дава освестувачкото сознание дека сè околу нас е само еден глобален пласибо ефект поради што никое од живите суштества или алхимси не заслужуваат ниту потценување ниту преголема почит. А сепак секое индивидуализирање на реалноста (треба да) е основно право на секој сè додека тоа не претставува наштетување на други. Поради тоа, верувањето, предрасудите, вкусот, атеизмот, догмите и сè друго што го претставува тоа индивидуализирања на реалноста, е сечие право на уживање исто толку колку што и моето пишување раскази и поезија кои се обид за изменување на општата реалност во една поубава, прелиена со емоции, рекреативна, љубовна, истражувачка и тн.

.

Како и да е, па дури и сето ова сфаќање произведено од погоре опишаната опсервација, да не е точно, сепак го наоѓам потребен фактот што сум свесен дека постои во вид на една можна теорија.

.

__________________

Ахимси* потекнува од индискиот збор Ahiṃsa кој во суштина значи нешто безпомошно, нешто кое избегнува насилство и главно се употребува во Џаинизмот како основен темел на оваа религија. Ахимси може да се однесува на сите живи нешта кои избегнуваат насилство, без разлика дали се од оваа или друга реалност, планета, димензија и тн.

Read More

Ко је крив?

.

Во принцип никогаш не сум сакал да ја напуштам земјава, иако имав неколку другари со кои пораснавме во истото маало и до пред некоја година заедно излегувавме и се напивавме по кафиќите, а денес сите тие се успешни Австралијанци, Бугари, Американци и Италијанци. Да, Боби и Мацко, дечките со кои секој ден игавме серва у маало, кои живеат на 4-5 метри до мојата куќа, се веќе две години во Австралија, работат и студираат, веќе имаат свој капитал, веќе праќаат големи суми на нивните овде, а јас немам ни 100 денари за интернетов да си го платам. Арсо, кој е на 500 метри од моето маало, со кој седевме 4 години во иста клупа, спиевме и јадевме еден кај друг, планини и долини шетавме секој ден; сега работи и живее во Бугарија, програмира и зима убава плата. Деки отиде во Америка, Влатко со кој детството го изарчивме, веќе неколку години живее во Италија, студира за готвач, од праксата зема 5 пати повеќе пари од платата на татко ми. Ова се луѓето од моето маало со кои пред само 3-4 години заедно патувавме по планини и реки, заедно учевме, игравме фудбал, одевме во теретана; сега се десет пати поуспешни од мене само затоа што живеат надвор од државата. Додека јас решавав да бидам тврдоглав и да инвестирам во мојата Македонија. Менував по 6-7 фирми годишно, некоја не плаќаше, некоја немаше основни услови, некоја имаше газди кои уживаат во терор и цедење на последната капка пот на луѓето.

.

Куманово е мислам најиселенички град, 90% од луѓето се во Авганистан, додека 5% никогаш нема да се вратат и 5% се оние тврдоглавите, како мене. Впрочем бев и јас викнат за Авганистан, но после сите подготовки, наместо авионска карта добив писно со жалење дека позицијата ми е укината и треба да почекам да се појави друга, која всушност никогаш не се појави. Дури ни св. Димитрија не може да ме спаси од малерот што си го одгледувам во себе.

Голема работа, целата моја држава умешно го чува малерот веќе неколку децении, тврдоглаво ја одгледува својата нефункционалност и заглупавеност додека грујовизмот љубовно флертува со неа, а очите му светат како билборди.

.

Всушност воопшто немаше да се освестам дека целиот свет во кој живеев до пред некоја година, сега живее надвор од државата; ако не видов дека глумицата Мирјана Ѓоковиќ е славна во Америка како професор по глума и арт; а и Милчо Манчевски деновиве издава книга во истата Америка. Некако добивам чувство дека луѓето овде имаат многу потенцијал, а немаат простор за негово креативно искористување. Турските серии стануваат секојдневие, телевизиите имаат ретардирана програма, а единствените неколку освестени граѓани седат невработени и твитаат или блогираат за целото време. Зарем ние навистина не можеме да сториме ништо повеќе од пишување зборови?

Или тука на ум ќе ни падне онаа народната:

„стори нешто за државата - емигрирај!“

Нас секогаш ни паѓаат доста издржани досетки, само штета е што од нив не се заработува. Останува дилемата, или ќе емигрираме или можеби сакаме животот да го поминеме во борба за подобри услови?

.

Патем интересно е да се спореди, еве ја култната сцена од Буре Барут која ја претставува суштината на филмот, со фамозното „ко је крив“

А ова подолу е пародија на горнава сцена и тоа во истиот филм.

Филмот се случил 98-ма, а денес глумицата Мирјана (девојката на Тони Михајловски во филмот) е истакната професорка по актерство и арт во Калифорнија, додека Тони е само клошарче кое се бореше во војната во 2001-ва и беше оставен на цедило заедно со сите од единицата лавови додека албанските „борци за слобода“ земаат воена пензија; невработен, па водеше емисија, а лани глумеше во парада и панкот. Се снаоѓа колку да може да преживее, како впрочем и сите уметници во Македонија.

Можеби некогаш на крајот на мислите ќе ти падне мисла: која е таа битност на националниот идеал за кој вредело да се загине? Која е таа гордост да се наречеме патриоти? Може ли сето ова да го разбере еден Џон Ленон во моментот додека ја пее imagine?

.

Сепак тоа е само крајот на нашите мисли, а секој од нас се плаши да отиде до таму. Освен можеби ако некогаш реши да отпатува толку далеку што ќе заборави каде е таа горда Македонија и, веројатно никогаш нема да се врати. Но едно е сигурно - тогаш воопшто нема да биде важно „ко је крив“.

.

Read More

Парада и Панкот не е мртов

„Никад, ама никад не треба да бидеш сосема сфатен,
тоа е точка, крај! Не сакам точки.“
~ Панкот не е мртов (филм) time: 01:02:05

.

После толку одлагања конечно се решив да ги погледнам и овие наши филмови т.е. еден српски еден наш филм. Ги гледав во два дена и без да решам да ги споредам, меѓу нив се забележува големa разлика. Парада останува во традиционалниот спрски стил додека ние со Панкот целосно го копираме Холивуд и згора на тоа и насловот не е оригинален оти холивуд го снимаше истиот наслов уште во 2007-ма. Нешто слично изгледа се случува и со Скопје Ремикс кој е излезен на 30-ти Март годинава и за кој се потрошени 400.000 евра или пола милионче. А не предизвика некое посебно внимание кај јавноста..

„Парада“ е прилично убав фејл според мене. Поентата им е единствената позитивност оти е замислена како одбрана на геј правата со самото претставување на недоразбирањата кон тоа од страна на скинерите; додека глумата ужасна, а приказната едноставна и кратка. Според не е лошо да се погледне, и самиот го оценив 60 од 100, но останав разочаран, бидејќи читав многу позитивни критики и се надевав на поголема професионалност. My mistake, i guess..

.

Повеќето дијалози им беа пластични, неуверливи. Тони глумеше албанец кој се појави само во неколку последни сцени, Кољо во целиот филм го убедуваше подебелиот геј да се однесува како стрејт, што на некој начин им се коси со поентата која ги прифаќа гејовите како нормални. Сепак филмов и не е баш губење време, посебно не ако се спореди со Мелајхолија и Tree of life. =))

„Панкот не е мртов“ излгеда како да е обработен според книга, базиран е на нараторска интерпретација од главниот лик додека во меѓувреме дејството се движи. Тони Михајлновски одлично ја одглумува сељачката улога која патем му е срасната со неговиот реален профил, но човек перфектно си го одработува своето. Типичен кумановец - секогаш останува до крај на журка, секогаш се начукува најмногу и секогаш ги сјебува сите пари планирани за нешто други, најчесто превоз. Ми се случувало, пречесто.. : ))

.

Жапчето Фердинант одигрува убаво место во целата приказна, а поентата е доста силно насочена против Мулти-Култи организацијата што ја финансира Сорос. Одлично е отсликано тоа на сила ставањето на албанците и македонците во еден бенд за да се фејкира една слика на соживот и нивната заслужност за сето тоа, а всушност намерата е да се исперат добри пари. Пејачката Дани која ги претставуваше Мулти-Култи доби убави пцовки од членовите на бендот меѓу кои и Тони и Кили, тоа беше интересна сцена. Филмот го оценив 88 од 100, очигледно е подобар од Парада, инаку и двата филма се снимени 2011-та, првиот во Април, вториот во Октомври. Ако некој уште не ги има погледнато, испод трејлерите во постов се аплаудирани и проверени торенти за двата.

.

Read More

Електронски или хартиени книги?

Футуризмот во последно време нè зафаќа како ураган, нашите плати ги имаме на електронски картички, нашите комуникативни потреби повеќе ги задоволуваме со луѓето преку интернет, па дури и повеќе читаме преку монитор или дисплеј отколку од класични хартиени книги, секако ако анализираме општо читање на сè, не само на литература. Тогаш, дали ова сознание не ни пресликува некоја визија за тоа што нè очекува во иднината на ова поле? Или можеби е само фатаморгана ефект?

Секако, хартиената книга има чувства во себе, има специфичен мирис, ја поседува нашата навика за блискост и омиленост, со еден збор - има душа. Но прашњето е дали ние свесно сме подготвени да ја жртвуваме практичноста рационалноста, духовниот утилитаризам и меѓусебната синергија од поврзаност; во замена за едно наше носталгично чувство кое го оправдуваме само затоа што ни е омилено, не барајќи никаква практична причина за тоа?

Можеби доволно не ги знаеме главните предности и маани на една книжевна форма наспроти друга? Let's face it:

• Електорнските лесно се копираат и се споделуваат на интернет, па од нив не може да заработи ни писателот.
• Хартиените се скапи за печатење, поради што позади нив треба да стои колона од корпорации и бирократи кои ќе заработуваат од трудот на писателот.
• Електронските бараат Амазон Киндл кој вреди минимум 5 илјади денари (ако имаш среќа некој да ти го донесе, оти поштарината е изгор, иако во еден форум не велат така).
• Хартиените зафаќаат голем простор и не можеме во секое време да ја најдеме онаа книга што ќе ни притреба.

Подетално, едно по едно:

1. Електронско издаваштво не може да заработува поради постоење на пиратеријата. Овде доаѓаме и до тоа дилемата дали писателот треба или не треба да заработува од својата книга, односно дали уметноста е производ за на пазар? Многумина ќе одговорат „Да“, посебно бирократите кои се нели чиновници на некој систем т.е. строги формални луѓе, ајкули, луѓе без тронка индивидуалност. Зошто? - Затоа што не сакаат да им се сруши системот кој ги рани, оти без него тие се ништо. Но од друга страна поборниците на пиратеријата, споделувањата, третирањето на уметноста како општо добро наспроти селективно; ќе речат дека на светот му е доста од материјализам! Интернетот е најновата алатка за една хипи еволуција која почна со првите сајберпанкери за да еден ден конено го „асимилира“ целиот свет. Останува уште едно прашње: кој е мотивот на писателите да пишуваат, ако не парите? Ова би го одговорил со контра прашање: а кој а уметност заслужува да се нарече уметност ако се продава? Еве ја дефиницијата од википедија: „Можеби најконцизна дефиниција е најопштата - дека поимот уметност се однесува на сите креативни и творечки дејствија на човекот, со исклучок на дејствата директно поврзани за опстанокот и репродукцијата.“

Еден цитат на комедичарот од минатиот век, Бил Хикс:

"I do not believe making money in order to consume goods is mankind’s sole purpose on this planet. If you’re wondering what I believe our purpose on this planet is, I’ll give you a hint…it has to do with creating and sharing."

Згора на сè, и околината ни е почиста =))

 

2. Хартиените се скапи. За да се испечати тираж од 400 примероци писателот треба да даде нешто повеќе од 30 илјади денари, што значи еден ганц нов лап топ. Но порано не било така, јас имам огромна колекција на југословенски и македонски книги, никоја од нив не е печатена со пари од писателот. Денес демократијата дозволува секој да испечати книга, со што се губи и квалитетот т.е. не игра никаква улога оти се битни само пари и маркетинг. Од друга страна корпорациите како издавачките куќи и книжарите заработуваат од трудот на писателот само затоа што му прават маркетинг. Без нивниот маркетинг, јавноста не ја цени испечатената книга и поради тоа никаде не се продава, така да би било лудо да платиш за печатење а да не платиш за маркетингот, иако всушност за маркетинг не се плаќа директно туку со тоа што нема да земеш пари книгите кои ќе ти ги продаде издавачката куќа или ќе земеш некој мал процент, зависно од договорот кој се заснова на твојата славност т.е. потенцијалниот капацитет за продажба.

Која е стратегијата на корпорациите што се занимаваат со овој бизнис? Еве еден цитат:

Anyone who studies economics is introduced to the Book Strategy. There are 3 stages to it: Hardback, Airport and Paperback. To briefly explain it, big publishing companies release the book in a Hardback for €30*. They keep them as solely hardback books until they feel they have exhausted the amount of people who will spend that much for it. Then, they re-release it as the Airport version and charge €20* for it. Once again, they keep this version of it out for this price and exhaust the market on people who will purchase it for this price. Finally, once that market has dried up, they release it one last time as a paperback and charge €10* for it. They then leave this book on the market indefinitely.

* Note: These prices are just examples. [...]

3. За да се чита електронска книга потребен е ридер нели. Еден од најпознатите и последно произведени ридери е Амазон Киндл од кој најефтината верзија е 79 долари но поштарината е многу скапа ако наручуваш сам. Сепак постои огромна причина зошто оваа инвестиција се исплати:

Ако сакаме да читаме нешто пообемно од магазини и интернет статии, тогаш ридерите кои имаат е-ink технологија се десет пати подобри од оние што користат TFT (Thin Film Transistor-Liquid Crystal Display) или LCD (Liquid Crystal Display) технологија која ја имаме на компјутерите, таблетите и телефоните. Малку инфо: разликата TFT и LCD е во тоа што TFT е една подобрена варијната на LCD со додавање на TFT (Thin Film) квалитет на сликата. Читањето е подобро преку TFT но сепак ни приближно не е исто како e-ink технологијата која е целосно идентична како хартија од единствена причина што екранот не произведува светлина. Имав експериметирано со угасено светло во собата и ридерот е црн, не може да се чита, но со малку светлина (дури и од свеќа), тој е перфектно видлив за читање дури и појасен од хартија. Тоа е револуционерна технологија која може во целост да ја замени книгата освен нејзиниот мирис но тој е само навика која многу лесно ќе се искорени од идните генерации.

.

Патем, Амазон Киндл може да живее цел месец со едно полнење на батеријата, иако зависи колку често се користи, ако од него се слуша музика секој ден, тогаш ќе трае околу една недела.

Scheme of the E Ink technology. Legend: 1 upper layer. 2 transparent electrode layer. 3 transparent micro-capsules. 4 positively charged white pigments. 5 negatively charged black pigments. 6 transparent oil. 7 electrode pixel layer. 8 bottom supporting layer. 9 light. 10 white. 11 black.

4. Хартиите зафаќаат простор и непреносливи се. Во еден ридер можеш да сместиш цела библиотека, а и полесно се наоѓаат бараните наслови. Иако нашиов македонски менталитет не дава никаква мотивација за преведување и електронизирање на книги, сепак тоа е друга приказна..

Еден цитат од расказ на С.Ц.

Ми велеа - не може да биде исто пишувањето на хартија и она во компјутерот, во виртуелниот простор. Впрочем, таму и не постојат букви, само долги низи на единици и нули, маскирани во букви, зборови, приказни... Им велев - сосема е исто, впрочем, буквите на хартија не се букви, ами само разлеани молекули мастило врз целулозно соединение. Или пак распрскани микронски парчиња графит, по истата таа површина. И сета таа разлеаност или распрсканост се маскира во исти или слични приказни... Единствената ралика е што кога некој пишува на хартија, за објава на напишаното ќе треба да пружи по некоја сексуална услуга на дузина административки(бирократки со почесни титули). А не се сите способни до толку да се жртвуваат. Јас барем не сум. Ја немам таа способност. Ниту пак способноста за пишување на хартија... [...]

Факт е дека хартијата е убава, но и дека никогаш нема да ги победи предностите на електронската книга читана од e-ink технологија. На страната на хартиајта станува само нашата навика од минатото и еден куп бирократи и корпорации. Прашањето е дали ние свесно сме подготвени да ја жртвуваме практичноста рационалноста, духовниот утилитаризам и меѓусебната синергија од поврзаност; во замена за едно наше носталгично чувство кое го оправдуваме само затоа што ни е омилено, не барајќи никаква практична причина за тоа?

.

Иднината е пред нас!

.

Read More