Фанатичка држава

„Многу пениси никнаа, вагиналната манипулација не игра во Македонија. Штета.“
- @VidanaDeSign

.

И Фашизамот во суштина ја зацврснувал својата моќ со помош на фанатизмот, тоа во минатото најдобро го знаел Берне, човекот кој се фасцинирал од моќта на фашистичката демократија во Германија и решил истата да ја инсталира во Америка, сo таа разлика што бидејќи знаел дека насилното манипулирање со луѓе во иднина не би успеало, се решил да ги натера самите да се изманипулираат себе си, со тоа ќе им го инсталира фанатизмот. Еднаш предходно објаснував како го направил тоа.

.

Денес ја прочитав вчерашната колумна на Венко „Реклами за кои нема стварност“, и се фасцинирав од неговата аналитичко-психолошка моќ премногу слична како онаа на Берне, внукот на Фројд. Таму како и во сите негови колумни (освен онаа против атеистите), толку професионално ја објаснува заблудата која не му се допаѓа, а ја шири онаа од која има корист. Тоа нешто всушност има име и се нарекува лицемерие. Сепак тоа денес е практично неопходно за успехот оти е всушност самата негова основа.

.

Патем, пред да продолжам, сакам да потенцирам дека ја признавам и почитувам таа огромна и професионалната психоаналитичка моќ на Венко и Берне, и веројатно оваа аналогија меѓу нив двајца е еден огромен коплимент за Венко.

Во вчерашната колумна тој вели:

Кажано со речникот на постмодерната семиотика – тоа се мета-реклами, чија цел не е да се рекламира производот (тој и не постои), туку да се рекламира самото рекламирање, а преку него и оној што го финансира и организира. Станува збор за таканаречените кампањи, од кои никој нема корист освен оние што ги дизајнираат и ги наплаќаат кај нарачателот, а Владата на РМ е еден од најредовните нарачатели и зависници од ваквиот тип реклами. [...]

Овој цитат можам слободно да го наречам аксиома на денешницата во Македонија. Целосно се сложувам со искажаното, но бидејќи (дал господ што би рекле верниците) имам прилично јака меморија која понекогаш знае и Хипермнезиски да изгледа, забележав дека ако овој цитат се спореди со неговата колумна од пред неколку дена која се викаше „Заем на книгата“, ќе може прилично јасно  да се види таа огромна лицемерност на нашиот најуспешен писател во Македонија – Венко Андоновски.

.

Имено (или безимено, сеедно), во колумната „Заем на книгата“ тој гордо ја искажува својата рекламна визија која и те како би им помогнала на нашите конзервативни издавачи. Тој всушност нуди идеја за истата таа метареклама која ја објаснува во цитатот погоре велејќи дека за да некој ја купи книгата, всушност треба да дојде по писателот, тука ја објаснува потребата на тоа воздигнување на еден писател до небеси, знаејќи дека нашиот народ многу полесно се фанатизира или електризира на луѓе од кои зрачат со параметри како: успешен, убав, елегантен, фален и високо рангиран од видни општествени структури, извор на позитивна енергија, харизматичен и тн; отколку да се привлече поради самиот квалитет на производот т.е. нивното дело. Ова Берне го инсталираше во Америка уште во шеесетите, трикот беше во тоа што ќе се направи бренд кој и да продава само воздух внатре во опаковката, тој пак ќе се купува. Народот е овца.

.

Венко во „Заем на книгата“ ја предложи оваа идеја на метареклама (прилогот „мета“ во семантиката всушност означува дуплирање и се користи обично за критички осврт врз нечија критика, па тој осврт се нарекува метакритика) поради тоа што реално ќе успее и на тој начин ќе се спаси таа криза во издаваштвото која владее во моментот. Иако јас и сите футуристи и љубители на e-ink технологијата, имав друга теорија, сепак е тоа еволуциона и без сомнение ќе се случи, додека оваа со предлогот на метареклама т.е.  да се направи бренд од авторот и луѓето да му ја купуваат  книгата само поради тоа, е всушност револуциона и анализирајќи го примерот на Берне, несомнено е дека ќе успее.

.

Разликата во овие две колумни на Венко, освен лицемерието околу метарекламите, постои и нешто многу поинтересно, тоа е онаа нешто со кое кога јас се сертнав во средно кога го обработувавме романот „Разбој“ од Владо Малески, и го нарекуваме „добрата лага“, а Американците – white lie. Ова во споредбата на двете колумни се гледа во нивните поенти, во „заемот на книгата“ поентата е да се помогне да издаваштвото користејќи ја таа метареклама чиј успех е на погон на фанатизмот; додека во вчерашната колумна „Реклами за кои нема стварност“ поентата е да го посочи недостигот на здрав разум во билдањето бренд на оваа влада, бидејќи за таа цел владата троши пари на народот, а за тоа  добива доверба од народот, што во суштина е исто како она народната „со свој камен по глава“.

.

Единствениот спас од оваа иронична трагедија заснована на фанатизмот, е меѓу народот да се зајакне токму она што го посочи Венко во својата својата колумна „Реклами за кои нема стварност“, а тоа здравиот разум и свесноста како превентива од заблуди и фанатизмот кој може да ни наштети. Единствено не знам дали и тој е свесен дека со тоа всушност ги убива неговите идеи за брендирање на авторот, но мислам дека треба да биде, затоа што свесноста има единствено еволутивен карактер (во нивоа, или вертикално), додека фанатизмот, идеалите и заблудите се од револутивен карактер (земски, хоризонтално). Понатаму е сепак индивидуалено правото дали ќе избереш револутивно дејствување користејќи го таквиот фанатизам кој очигледно го имаме во доста големи количини во овие краишта и ќе уживаш во кратката слава; или ќе го избереш ширењето на свесноста и здраворазумното размислување со што ќе се подигне општата свесност, а со тоа и еволутивниот раст на овој чуден и засега универзумски осамен вид  – човекот.

Posted in: есеј,колумна