Сè е ремикс / everything is a remix

Постои еден термин кој се вика Remix culture и опишува едно општество кое дозволува и поттикнува derivative works односно слободна надградба на туѓи идеи. Derivative works е всушност креација која е базирана на нечија друга креација или во суштина тоа е ремикс на некоја друга креација, која може да биде било чија.

Гледање vs читање (seeing vs reading)

Потребно е само малку љубопитност околу некоја тема за да ја истражиш, а задоволството од исходот е непроценливо. Секако, треба предходно да знаеш точно што сакаш да истражиш. тоа може и некој друг да ти го каже, но љубопитноста нема да е толку голема колку што би била во случај идејата да проникне од тебе.

15 Million Merits (од Black Mirror)

Сепак, јас сум израснат со стар трек, the outer limits, twilight zone и слични филмски серијали кои ги поврзува футуризмот, паранормалното, парадоксот во нашиот ум и сето тоа вклопено во еден драмски концепт..

Среќност

Во основата на човечките чувства постои дно врз кое се изградени скоро сите наши емоции, сите наши желби и сите наши надежи, а тоа дно е само едно навидум обично чувство, но во суштина многу повеќе од тоа.

STAR TREK фанатизам (Trekkies documentary)

Поради огромната феноменалност на Стар Трек сериите која досега не е забележан кај никоја серија иако имаме на ум дека постојат исто доста познати серии како Стар Ворс и уште некои, сепак фанатизмот што е креиран од Стар Трек е преголем за да се спореди со било што излезено од филмската индустрија.

Проектот "6 billion Others"

Проектот "6 billion Others" (или шест милијарди други) го започнал Yann Arthus-Bertrand, со Sybille d’Orgeval и Baptiste Rouget-Luchaire. Тоа е всушност интервју од најголем можен карактер, во него се опфатени 5000 интервјуа на луѓе од 75 различни земји, а ги воделе 6 режисери кои патувале низ светот во потрага по „другите“ поради што и проектот го нарекле 6 милијарда други.

За што е заслужен Трендо?

Кога е мал човекот учи нешта кои ќе ги практикува низ целиот свој живот, тие стануваат дел од него и се појавуваат низ годините како флешови, секогаш во вистинското време. Ама баш секогаш!

Електронски или хартиени книги?

Футуризмот во последно време нè зафаќа како ураган, нашите плати ги имаме на електронски картички, нашите комуникативни потреби повеќе ги задоволуваме со луѓето преку интернет..

Sunday, December 21, 2008

Психоделична уметност

Психоделичната уметност е вид на главно визуелни, звучни и литературни креации кои се создадени од автори инспирирани од психоделично при користење на ЛСД, мескалин и псилоцибин. Зборот „психоделичен“ е кованица на Хамфреј Осмонд и значи „манифестација на умот“ (mind manifesting). Психоделичната умерност настанува во шеесетите години во контракултурните движења т.е. меѓу хипиците.

Психоделичните артисти наводно се појавуваат токму по откривањето на ЛСД од хемичарот Алберт Хофман.
По излегувањето на книгата „врати на перцепција“ од Олдос Хаксли, Џим Морисон добива инспирација за именување на својата рок група во Дорс.


Најголемите психоделични артисти подоцна (во 1067 год.) биле главните лидери на демострацијата популарно наречена „Лето на њубовта“. Движењето се раширило низ повеќе градови во Америка , а најмасивно во Сан Франциско. Учесниците во движењето биле наречени хипици според зборот „hipster“ кој од почеток се употребувал да означува „beatings“ – луѓе што учестувваат во масовно движење(ама движење како мирно и активно ширење на своите идеи и различни својствености).
Хипиците пропагирале: мешавина од водови и идеи за музика, позитивно дејство психоактивни дроги, сексуална слобода, креативно изразување(или позитивизирање на креативноста), ширење љубов и тн.

На крај со завршување на движењето, психоделичните уметници завршуваат неславно бидејќи е јасно дека нивните визии се потикнати од психоактивни дроги кои на одредени случаи влијаат негативно поради самото погрешно сфаќање на визуелизациите.
Подоцна со законското забранување на психоактивните супстанции, престанува секаква шанса за делење заедничка љубов и уметниците продолжуваат тивко да се изразуваат и да се пронаоѓаат едни со други како заталкани и несфатени од мнозинстовото. Но затоа пак привлечноста меѓу нив е поголема!
Еве малку психоделичен рок:


Open your mind. Smiling

Friday, December 19, 2008

Хипермнезија и зависност на меморија од емоции


Многумина од нас сè уште не се свесни дека нашиот мозок има скоро неограничен простор за меморија! Но дали ние сакаме да дознаеме како и дали е тоа можно, зависи само од нашиот интерес кон истражување и анализирање. Тука ќе ќе се потрудам да дадам анализа на функционирање на еден човечки мозок кога е во прашање меморијата.

Мозокот содржи меморија во слики, сите спомени се складирани во вид на слики и никогаш не исчезнуваат, туку нас ни е лимитиран контактот со нив. Постојат врски кои се поставуваат меѓу сликите и нивната цврстина зависи од нашата афективна состојба во моментот кога се случувале тие слики кои сега се зачувани како спомени. Многу слично како со интернетов, -имаме пристап на него, а не знаме што сè има внатре, линковите кои водат кон сајтови ги користиме за да дојдеме до информациите кои ни се потребни. Пребарувачот тука игра главна улога! Додека кај човечкиот мозок пребарувачот е оној вроден програм кој ни одредува што е поважно, а што не, па аналогно на тоа ги зацврснува линковите или врските кон меморираните слики, односно спомените. Кога веќе го знаеме ова, ќе се прашаме дали може ние самите да управуваме со тој наш пребарувач. И одговорот е сеако дека може! За целосно свесно управување, засега сѐ уште не се знае дали е можно, но делумно не само што е можно туку е и потребно. Знаеме дека оној кој одлучува што да запамети нашиот мозок, а што да остане некаде во него, скриено од нас, работи на принцип на афективни ситуации, односно ја мери нашата чуствителност и ипресивност кон ситуацијата. Сега, она што треба да го направиме е намерно да се сочуствуваме и импресионираме од нештата кои сакаме да ги запамтиме, така ќе му дадеме сигнал на потсвесниот програм дека тие нешта ни се важни и тој ќе ги зацврсне врските кон слики од тие спомени, па така тие ќе ни оснатат во свесната меморија. На тој начин воедно, ја докажуваме зависноста на меморијата од емоциите.

Постојат луѓе кај кои програмот кој одлучува што треба да запамтиме, е пореметен, па ги памти и неважните нешта. Ова пореметување се нарекува хипермнезиско пореметување, а хипермнезија се дефинира како засилено памтење кон одредени случки (без разлика дали се важни или неважни). Инаку хипермнезија во преголеми дози (значи чисто и јасно памтење на многу случки, па и цели делови од животот), се јавува најчесто при земање на халуциногена дрога. Ова само уште еднаш ја потврдува теоријата на Тимоти (која ја има развиено во преку десет свои книги), дека со правилно водење низ халуцинациите од LSD, можеш да се здобиеш со корисни мемории, па дури и оние од предходнит живот кои според теоријата, се запишани во ДНК на секој човек.

Thursday, December 18, 2008

Самоубиство ( и еутанизирање)


Луѓето се раѓаат несвесни за тоа што треба да прават и зошто се родиле, но во текот на животот учат и креираат своја цел, а со тоа ја креираат и својата душа. Предметите немаат душа, но сите останати живи суштества и организми имаат и нејзиното присуство го потврдуваат со својствено однесување и дејствување врз светот. Душата расте правопропорционално со растење на моќта на првото јас врз второто. Со тоа се зголемува самосвесноста и се доаѓа поблиску до откритие на одговорот на прашањето – зошто сме родени и која е целта на нашето постоење.

Некогаш сите сме си го поставиле тоа прашање, а следователно на тоа инстинктивно сме се запрашале и дали е потребно да живееме. Дали знаете што е потребно да искусиме за да си одговориме негативно на ова прашање? Вие обидете се да размислите, а во продолжение ќе се обидам да го претставам моето сфаќање на темава. За да се одлучите за самоубиство, потребно е да сфатите дека вашиот живот е бесмислен и нема поента, а знаеме дека сите бесмислености треба да се прекинат оти едноставно не се потребни никому. Но она што ќе не убеди дека нашиот живот е бесмислен, е токму пројденото мрачно искуство. Колку е тоа искуство подолго, толку е поголемо нашето убедување.

Значи, ги откривме мотивите за појавата самоубиство, но сега се наметнува прашање – дали е тоа во ред, дали таа постапка ќе биде сфатена од останатите како сосема нормална постапка за секоја единка која се здобила со такво искуство во животот. Во Швајцарија тоа е веќе сфатено како нормална па дури и потребна постапка на таквите луѓе. Имено, таму постојат центри кои еутанизираат доброволни клиенти, таква е клиниката “Дигнитас” и досега имаат еутанизирано стотина британци. Клиниките развиваат таканаречен "самоубиствен туризам”, не е важно од каде доаѓаш, она што е важно е да имаш потврда од психијатар дека не си океј или дека имаш неизлечива болест и да ги платиш услугите, па потоа за твоето еутанизирање(уништување, усмртување), ќе се погрижи персоналот од клиниката. Ако веруваш во рај ќе одиш таму, ако не, никаде не одиш.. едноставно не постоиш! „Суицид туризам“ се појавува бидејќи се поголем број англичани се решаваат на користење на услугите на оваа клиника. тоа е токму поради фактот што законот во Англија не дозволува еутанизирање поради, како што е наведено во нивниот закон - „селфиш мотивс“, додека Швајцарија има појасно дефинирање на истиот закон со што се дава простор за опстанување на една ваква клиника, која сепак поради суицид туризмот, во последно време е на удар на властите.


Засега кај нас тоа е премногу лудо за да се прифати за нормално, но со неколку изминати бројки што ќе избројат години, ќе си биде сосема нормално. Нашата самосвесност одлучува за нашето постоење, непостоење и дејствување врз нештата околу нас!




Јас лично, сум ЗА еутанизирање по своја волја, но само доколку личноста е доволно возрасна и разумно свесна дека самата е одговорна за своите дејства и последиците. Еве ви еден пдф документ од Dignitas, па кој е љубопитен околу мојот став и ставот на клиникава, нека прочита.

Wednesday, December 17, 2008

Совршеност

Иако за човекот често се потврдува дефиницијата дека е деструктивно сушетество, сепак неговиот инстинкт е насочен кон она за кое најмалку се надевате – совршеност! Луѓето се здружуваат, односно интегрираат во најразлични колективи, почнувајќи од група другари(друштво), па преку најразлични организации, интеграција во државна структура, па сè до брак и семејсвто. Човекот создава колективи и станувава дел од нив сфаќајќи дека е несовршен и без нечија помош, нема да успее во своите поставени задачи.

Да го дефинираме прво зборот совршеност или совршенство. Тој потекнува од латинскиот збор "perfectio" и сака да објасни состојба на комплетност. Е сега, низ историјата го вметнувале во различни науки и секаде му давале различно значење но суштината е иста. Во етстетиката се базира на убавина и уметност, во математиката Платон одредил две совршени бројки: 10 и 6, подоцна се појавиле уште неколку.. Но сето тоа ми беше не многу занимливо, она што ме заинтересира е етиката и нејзиното мислење за совршенството. Таму се опишува како хармонија со природата и разумот на човекот. Но етиката си поставува прашање: -дали човекот треба да биде совршен? Каде Платон ја покренува тезата дека обновувајќи ја идејата за совршеност, човекот се потикнува да се стреми кон перфектност.

.
Имено, совршеноста секогаш била дел од човекот, впрочем совршеноста е дел од секој атом на планетава, но никогаш не била целосна и затоа постои стремеж кон нејзиното комплетирање. Ние, како што е и сосема чивечки, би рекле: -па не би било интересно ако е с
è совршено, ние уживаме во несовршености. Но тогаш зошто се стремиме и дали? Останува за нас вечно прашање, бидејќи вечноста ни е многу мала за нашиот век од 100 години.

Нашиот инстинкт ни наложува да дејствуваме одбивно на страно, насилно дејство, па и наредба, но еволуирајќи, го надминуваме тоа, па можеби тоа значи дека сме чекор поблизу до совршенството и дека сме насочени кон него, или можеби не. Како и да е, таквиот инстинкт секогаш постои во нас, наша задача е да го потчиниме. Дел од таквиот инстинкт ја објаснува појавата да го сакаме забранетото САМО затоа што е забрането. Наша задача е повторно, да го потчиниме тоа. А успехот на нашата задача зависи од нашата свесност за тоа, додека свесноста се буди со едукација.

Досега имаме повеќе примери дека се стремиме кон совршенсот, па ако е веќе така, предлагам да поуживаме во несовршеноста која ни нуди импресии, интересност, возвишеност, болка.. бидејќи не знам како би живееле без тоа, но се надевам дека ќе се адаптираме, затоа и имаме бројни вечности пред нас.

Saturday, December 13, 2008

Волја


Ете, најдов време да размислам како тоа се губи волјата за живеење. Многу пати сум се соочувал со таквото прашање и воопшто не сум можел да смислам одговор. Тезата дека нештата треба да се доживеат за да се сфатат, сепак не е точна во целост(секако, и онака не постои апсулутна вистина), баш поради фактот дека јас иако го доживеав тоа, пак немам логично објаснување, всушност секогаш сум збунет пред тоа прашање.

Вчера го прочитав расказот што е линкиран на истиот збор. Знам дека нема да го читате оти е енормно голем и башка на српски(а беше и на латиница туку јас со помош на блогерските опции го ставив на кирилица), но ете таму го најдов логичниот одговор на прашањето кое ја бара причината за исчезнување на волја за живеење. Имено, во расакзот се дава слика на едно општество во кое луѓето еволуирале во бесмртни со помош на некој пронајдок и имаат изглед на дваесет и неколку годишни. Сме освоиле неколку планети и сме ги населиле и нели с
è што е типично за научна фантастика. Туку главниот лик од расказов си има мака со волјата за живеење. Тој е најстар жител на планетата Земја и има 57 века проживеано. Арно ама, самоубиствата се забранети со закон и човеков започнува да ја разубедува комисијата да го дозволи самоубиството приложувајќи значајни аргументирани факти со кои навистина секој би се сложил на неговата молба. Човекот докажа дека губењето на волјата за живеење се зголемува правопропорционално со зголемување на меморијата и спомените. Имено тој беше ценет бидејќи и самиот порано бил член на комисијата што го забрани самоубиството, па дебатата беше на пријателска база. Дојдоа до заклучок дека за да не се изгуби волјата за живеење треба да се форматира односно избрише целата човекова меморија за да тој почне нов живот полн со желби, без да мора да умре односно да се самоубие.

Натрупувањето на невкусни спомени во кои лежат заробени сите загуби во неговиот живот, му ја одземаат волјата колку и да е таа голема, сепак меморија од 57 века не е малку. Откако комисијата го заклучи проблемот, реши да не го поништува законот за забрането самоубивање и да се фокусира на наоѓање начин за бришење на меморијата на луѓето. Очајникот се налути оти не беше прецизирано времетраење на решавање на проблемот.. можно е да трае милион години, си мислеше. Но решението се донесе доста брзо и веднаш беше еспериментирано врз него. Тој ја изгуби мемориајта и остана со празнина во мозокот. Почна да учи да збори, имаше андроиди кои го хранеа, имаше пелени на себе, за првпат ги чуствуваше предметите околу себе, чувството на насмевката.. имаше многу желби меѓу кои и да си спие со мечето играчка. Беше среќен! Господата од комисијата успешно си ја завршија работата и знаеја дека истото ги очекува и нив кога ќе го достигнат потребниот број години, но воопшто не беа загрижени поради својата меморија како првиот пат. Сега знаеја дека тоа е решението за нов живот полн со желби и надежи..

Тука се подразмислив колу е убаво да живеев сега во тоа општество. За жал, додека не го измислиме фантастичниот начин за бришење на меморијата и нестареење на телото, ќе остане оној наш традиционален начин за форматирање на меморијата со поништување на телото..
Расказот беше во книгата СФ ГАЛАКСИЈА од Гаврило Вучкович(во неа има собрани раскази од повеќе странски писатели) што ја симнав по препорака на пријател.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More