Опсесивно приврзување (и возможна невозможност)

Секогаш постои црно и бело. Но не само секогаш, туку и секаде т.е. во сите останати, неостанати, изгубени, скриени, постоечки и непостоечки нешта. Колку нештата можат да бидат добри, толку можат да бидат и лоши, а во суштина може да не постои доброто и лошото ако имаме моќ да ги замешаме црното и белото и да добиеме сиво кое подоцна ќе се исколорира со повеќе бои.
.

Но што ако ние добиеме моќ да ги зголемиме црното или белото силно фокусирајќи се? Тогаш добиваме непостојаност, односно варијација на зголемување на црното и белото во даден момент. Што значи, во еден момент добиваме голема црна точка, во друг – голема бела, а моментите се случуваат со интензивна брзина. Во овој случај, кога ние ја добиеме ваквата моќ, стануваме парадокс сами по себе. Стануваме возможно невозможни, добро лоши, правилно погрешни и тн. Не е тоа дуализам затоа што не е оделено, туку заемно. Кога дуализмот каков што е несврзлив, одеднаш се сврзе во едно, се добива парадокс т.е. возможно невозможен феномен.

Постојат луѓе кои го доживеале парадоксот во себе и истите најчесто се психопати, но не сите. Всушност, психопатите воопшто не се лоши, сѐ додека не се насилни, впрочем како и сите општо земено. Но во одредена мера многумина го почуствувале парадоксот во себе, а не биле свесни за тоа. Да ја спомнеме опсесивната љубов за анализа, таа сака до оној степен до кој повредува. Моќта за длабокото засакување, колку е добра, толку и не е. А многумина посакуваат да се сакани, но што кога ќе го добијат тоа? – Го отфрлаат! Потоа пак се потсеќаат на она познатото: – внимавај што посакуваш!

Синдромот на опсесија се јавува со почетокот на животните непотребни болки. Траумите, комплексите, претерано страдање и тн. Во некои случаи токму од овие процеси настанува една посебна моќ за љубов која на крај станува опсесивна и поради тоа нанесува болка на двете страни. Импресионирачки е фактот што носителите на оваа моќ, стануваат се посвесни за тоа и полека се прифаќаат себеси, па на тој начин исчезнуваат стравовите. Има еден таков пример за еден психопат кој станува свесен и го признава тоа тврдејќи дека не е воопшто лошо – еве видео (клик). Веќе некое време ме занимаваат неговите зборови: „мразам да ме сакаат и сакам да ме мразат.“
.

Опсесијата инаку значи обземеност со нешто мислејќи цело време на тоа, на пр. на идеја, мисла, спомен. Тоа е моќ за фокусирање на подолг временски период и не е лошо се додека не се претера со временскиот период. Но некогаш се случува и да се претера. Некогаш едноставно се случува.. Добриот станува лош задржувајќи ја добрината, љубовникот со кого си делел сѐ, ти станува прв непријател задржувајќи ти ја љубовта кон него, тогаш се случува возможно невозможен момент, се сврзуваат контрадикторностите задржувајќи си ја различноста и ако не станеш свесен за парадоксот во себе, продолжуваш да се гледаш како апсурд, самот по себе.

Read More

(Не)моќта на ТХЦ (и загуба на духот)

Како што моќта на љубовта е огромна, така нешто се збиднува и со моќта на антипатијата! Разликата е во доброто и лошото, како впрочем и секоја разлика. Корисното да го оделиш од штетното е добар предизвик, но што ако еднаш престане да биде баш тоа? Ништо посебно, тоа е само почетокот на твоето сфаќање за само еден твој погрешен избор!

Слободоумно, но внимателно! Така се живее фино, или барем така треба да се живее, немам баш добар поим, но фразава мислам дека баш тоа и го дограбува: „Авантурите можат да бидат луди, но авантуристот мора да биде нормален“. Се прашуваме – како ли тоа само ќе треба да изгледа.. Премногу понудени нешта гледаме во секој момент, дури 60 000 битови информации во секунда собираме со погледот (според некој си, но не мора да е точна бројката, нека биде претпоставка), од кои свесно обработуваме само 20 000 битови, затоа што останатите не нѐ интересираат. Од тука ќе извлечеме логички заклучок: ако ние сакаме свесно да обработиме што повеќе од нештата што се случуваат околу нас, потребно е истите да нѐ заинтересираат, значи свесноста ни се зголемува правопропорционално со зголемување на заинтересираноста! Мене пред некој ден ме заинтересира баш спротивното – како всушност ние ја губиме т.е. намалуваме заинтересираноста?

ТХЦ или Тетрахидроканабинол (Tetrahydrocannabinol), е психоактивна супстанца која се наоѓа во Канабис растението. „Психоактивна супстанца“ е термин за супстанца која дејствува на вашата психичка состојба и таквите супстанци се познати под името – дроги. Некои од нив се користат против болести, болки и други медицински случаи, некои заради забава и некои за спиритуални цели од страна на психонаутите кои бараат нови начини и форми на перцепција, размислување, дејствување, или со други зборови – пошироко отворен ум. Канабисот, верувале или не, дејствува сосема спротивно од психонаутската цел т.е. од open mind мотото. Со малку анализа, ќе воочите дека е ова всушност многу логично и релано, а и секојдневно (или седмично да речеме, викендашки) се случува околу вас. Луѓето што често пушат канабис имаат развиено навика да ги собираат само добрите слики од реалноста т.е. оние што им одговараат за добро расположение, за да, како што веќе ни е познато нивното мото – си направат „добар филм“. На тој начин тие испуштаат многу нешта што се случуваат околу нив во иститот момент, само затоа што моментално тие информации не ги прават расположени, а истите тие нешта не значи дека не се потребни, туку тие моментално не ги сваќаат како такви. Колку подолго време (се мисли на период од години) се пуши канабисот (а не мора често), толку посилна психоза добиваат корисниците (која најчесто е прво блага). Тука имаат предност личностите со семејни предиспозиции, со што во генот имаат веќе неактивна психоза која ќе се активира многу побрзо од кај другите. Психозата не е ништо опасно, тоа е само изворна сотојба на ненормалност, лудост, возбудена паничност во блиц моменти, немање сензор за обрски и уште куп помали нешта. Изворна реков, за да потенцирам дека не е изразено во алегориска форма или фигуративната смисла, за жал.

Всушност во споредба со другите начини, па и воопшто не е толку лошо да се живее во затупеност од „убавиот филм“ на канабисот со тоа што ги одбиваш оние нешта на кои им е потребна поголема анализа за сваќање, но сепак мене не ми е компактибилен со психонаутското истражување и доживување на духот како помоќен начин на гледање врз нештата. Вчера го зедов последниот насмеан „добар филм“ во кој ти капат очите од убоста на затворениот ум и со тоа ја затварам мојата хронологија. Знам да се одалечам од луѓето и знам да си ја симнам етикетата Џанак! Остана уште само за Неа да речам дека ми е жал што отиде толку длабоко надолу, беше само наивно, искрено и убаво дете..

Read More

(Не)моќта на зборовите

Ми се случува период кога немам потреба од пишување, а истовремено во мислите ми скокаат безброј идеи и блиц сваќања за кои сите околу мене уште не се свесни. Кога би зборувал наместо да пишувам, сето тоа би испарило уште во моментот кога ќе го кажам, затоа што би наишло на огнена бариера исплетена од недоразбирања, предрасуди според ликот и спомените, коплекси на страв од манипулација со зборовите поради веќе познатата злобна употреба на елоквентноста и уште куп непотребни јазли.. (кога реков: „не се бори кога не е потребно“, можеби требаше да му се удри подлабока анализа?).

Пишувањето е во многу поголема предност од зборувањето. Еве зошто: сите овие горе наведени форми во плетот на бариерата на која би наишле зборовите, се менливи со текот на времето, па така ако денес ја плеткаат бариерата, утре при повторно читање, може да ја отплеткаат, т.е. да нема бариера. Па ете, ми дојде малку волја, па ај да искористам додека не заминала пред време за ме натера да го избришам ова.

Зборовите имаат голема моќ и тоа многумина го потврдуваат со самото бегање од информации и објаснувања, затоа што се чуствуваат немоќни пред таа огромна моќ на зборовите за манипулација со нив. Овде навлегов подлабоко од еден сосема чист момент на разочарување! Нели, обично кога сме разочарани можеме да размислиме многу подлабоко за нештата. Можеме, а и не мораме, зависи од самите нас. Ме зафати мисла: „зошто јас не можам да го покажам она што го гледам?“ Не, не сум нестрплив, секој што напишал (не доволно паметна) книга верувам дека има доволно трпение за да не му е гајле за ништо, оти после години сигурен е дека сѐ ќе се дофати, хармонизира, среди, добие на сатисфакција или било како наречете го. Мене само ми е жал за временскиот пропуст што го прават ликовите кои ги сакам. Имено, тие не сакаат да си ги побијат своите паушални и пребрзи заклучоци, не толку поради гордост колку поради мрза и безволие за подлабоко размислување и најважното – страв од зборовна манипулација.

Проклетството да си елоквентен се состои во тоа што не си секогаш елоквентен, поради природното присуство на мрзата или безволието, а и грешката не е исклуичена, па затоа обично на елоквентните им е потребен доволно авторитет за да со него си го покријат и оној мрзлив безволен дел или па и грешка, што е доста чест случај оти сите ние сме само обични луѓе. Сите сме истовремено паметни и глупави, но важноста или поентата ни случајно не лежи во тоа (да се биде паметен или интелектуалец), туку токму во начинот на разбирање на нештата и следователно на тоа – дејствување врз нив!

Сите имаат различна перцепција на она што го гледаат пред нив, а истата таа е зависна од нивните спомени, емоции, содржината што ја имаат во она што го нарекуваат карактер и уште куп хемиски процеси кои им се случуваат во телото, поточно во главата. Кога ќе почнат да ги перципираат нештата, истите поминуваат најпрво преку едно огледало (да го наречеме така) или бран од сите предходни претстави, слики, симпатии, антипатичности за ликот или нештото од кое ги перципираат работите што ги гледаат. Сѐ зависи од нас самите, па затоа многу е поволно во истиот тој момент да се помисли и дека не ни е потребен никој за да го измениме нашиот поглед кон нештата, тоа го можеме ние, само ако сакаме!

Се чуствувам навистина немоќно кога знам дека ги имам само зборовите. Делата или дејствата одамна се погрешно или изопачено перципирани, не од сите, доволно е од еден само и тој еден да е баш едиствениот лик кој за мене има специјално значење или за кого би ја истискал, размачкал, исцедил сета крв од мене и би напишал зборови со неа, до поледната капка. Довербата беше всушност најважна, заедно со разбирањето, бидејќи само поради недостиг од тие две, се случуваат сите зла на светот, доволно е да се напомнат само сликите од војните.

Постојат нешта кои ги разбирам на еден начин кој е невозможен за искажување со зборови. А уште помалку, точно разбран од другите. Ете затоа немам потреба од пишување, оти се јавува чувство дека е залуден трудот. Залуден затоа што му стојат само две бариери: Прво – нема да го искажам во детермираната замисла; второ – нема ни да се разбере според замисленото, туку според некој својствен начин кој е во зависност само од процесите во главата на перципирачот кои се својствени само за него поради различноста на спомените и уште нешта во мемориајта. Многу е јасно дека сѐ што гледаме, е зависно од самите нешта кои нѐ содржат нас т.е. од самите нас. Зависно! Тоа значи дека може да ја смени формата ако се смениме ние!

Довербата е единственото најважно нешто за да се оформи разбирањето од кое пак зависи сѐ и истовремено не зависи ништо.

Read More