Многумина од нас сè уште не се свесни дека нашиот мозок има скоро неограничен простор за меморија! Но дали ние сакаме да дознаеме како и дали е тоа можно, зависи само од нашиот интерес кон истражување и анализирање. Тука ќе ќе се потрудам да дадам анализа на функционирање на еден човечки мозок кога е во прашање меморијата.
Мозокот содржи меморија во слики, сите спомени се складирани во вид на слики и никогаш не исчезнуваат, туку нас ни е лимитиран контактот со нив. Постојат врски кои се поставуваат меѓу сликите и нивната цврстина зависи од нашата афективна состојба во моментот кога се случувале тие слики кои сега се зачувани како спомени. Многу слично како со интернетов, -имаме пристап на него, а не знаме што сè има внатре, линковите кои водат кон сајтови ги користиме за да дојдеме до информациите кои ни се потребни. Пребарувачот тука игра главна улога! Додека кај човечкиот мозок пребарувачот е оној вроден програм кој ни одредува што е поважно, а што не, па аналогно на тоа ги зацврснува линковите или врските кон меморираните слики, односно спомените. Кога веќе го знаеме ова, ќе се прашаме дали може ние самите да управуваме со тој наш пребарувач. И одговорот е сеако дека може! За целосно свесно управување, засега сѐ уште не се знае дали е можно, но делумно не само што е можно туку е и потребно. Знаеме дека оној кој одлучува што да запамети нашиот мозок, а што да остане некаде во него, скриено од нас, работи на принцип на афективни ситуации, односно ја мери нашата чуствителност и ипресивност кон ситуацијата. Сега, она што треба да го направиме е намерно да се сочуствуваме и импресионираме од нештата кои сакаме да ги запамтиме, така ќе му дадеме сигнал на потсвесниот програм дека тие нешта ни се важни и тој ќе ги зацврсне врските кон слики од тие спомени, па така тие ќе ни оснатат во свесната меморија. На тој начин воедно, ја докажуваме зависноста на меморијата од емоциите.
Постојат луѓе кај кои програмот кој одлучува што треба да запамтиме, е пореметен, па ги памти и неважните нешта. Ова пореметување се нарекува хипермнезиско пореметување, а хипермнезија се дефинира како засилено памтење кон одредени случки (без разлика дали се важни или неважни). Инаку хипермнезија во преголеми дози (значи чисто и јасно памтење на многу случки, па и цели делови од животот), се јавува најчесто при земање на халуциногена дрога. Ова само уште еднаш ја потврдува теоријата на Тимоти (која ја има развиено во преку десет свои книги), дека со правилно водење низ халуцинациите од LSD, можеш да се здобиеш со корисни мемории, па дури и оние од предходнит живот кои според теоријата, се запишани во ДНК на секој човек.
Мозокот содржи меморија во слики, сите спомени се складирани во вид на слики и никогаш не исчезнуваат, туку нас ни е лимитиран контактот со нив. Постојат врски кои се поставуваат меѓу сликите и нивната цврстина зависи од нашата афективна состојба во моментот кога се случувале тие слики кои сега се зачувани како спомени. Многу слично како со интернетов, -имаме пристап на него, а не знаме што сè има внатре, линковите кои водат кон сајтови ги користиме за да дојдеме до информациите кои ни се потребни. Пребарувачот тука игра главна улога! Додека кај човечкиот мозок пребарувачот е оној вроден програм кој ни одредува што е поважно, а што не, па аналогно на тоа ги зацврснува линковите или врските кон меморираните слики, односно спомените. Кога веќе го знаеме ова, ќе се прашаме дали може ние самите да управуваме со тој наш пребарувач. И одговорот е сеако дека може! За целосно свесно управување, засега сѐ уште не се знае дали е можно, но делумно не само што е можно туку е и потребно. Знаеме дека оној кој одлучува што да запамети нашиот мозок, а што да остане некаде во него, скриено од нас, работи на принцип на афективни ситуации, односно ја мери нашата чуствителност и ипресивност кон ситуацијата. Сега, она што треба да го направиме е намерно да се сочуствуваме и импресионираме од нештата кои сакаме да ги запамтиме, така ќе му дадеме сигнал на потсвесниот програм дека тие нешта ни се важни и тој ќе ги зацврсне врските кон слики од тие спомени, па така тие ќе ни оснатат во свесната меморија. На тој начин воедно, ја докажуваме зависноста на меморијата од емоциите.Постојат луѓе кај кои програмот кој одлучува што треба да запамтиме, е пореметен, па ги памти и неважните нешта. Ова пореметување се нарекува хипермнезиско пореметување, а хипермнезија се дефинира како засилено памтење кон одредени случки (без разлика дали се важни или неважни). Инаку хипермнезија во преголеми дози (значи чисто и јасно памтење на многу случки, па и цели делови од животот), се јавува најчесто при земање на халуциногена дрога. Ова само уште еднаш ја потврдува теоријата на Тимоти (која ја има развиено во преку десет свои книги), дека со правилно водење низ халуцинациите од LSD, можеш да се здобиеш со корисни мемории, па дури и оние од предходнит живот кои според теоријата, се запишани во ДНК на секој човек.
0 comments:
Post a Comment