Среќност

“Being happy doesn't mean that everything is perfect.
It means that you've decided to look beyond the imperfections.”

.

Во основата на човечките чувства постои дно врз кое се изградени скоро сите наши емоции, сите наши желби и сите наши надежи, а тоа дно е само едно навидум обично чувство, но во суштина многу повеќе од тоа. Тоа нешто го нарекуваме среќа, а всушност е дното во кое сите паѓаме своеволно само поради задоволството од нашата насмеаност додека паѓаме.
.

Среќата како поим се имплицира во општеството дури во раните педесети, неговата популаризација донесува огромна бенефиција за одредена група манипулатори (владата во соработка со психолози), но вистнското светло среќата го доживеа во доцните осумдесети и оттогаш нејзината популарност не престанува да расте, од единствена причина што од тој процес сите имаат бенефит. Ова тврдење е длабоко разработено во два документарни филмови кои се дел од серијата документарци наречена : The century of the self, поточно во првите две епизоди, поставени подолу за директно гледање.*

Што е всушност среќа? Во последните 18 дена, колку што траеше анкетата која ја поставив на мојот официјален блог, на која гласале 60 луѓе; се запознав со огромен број филосовски и психолошки есеи и документарци на тема „Среќа“, во обид да истражам една комплексна мистерија од различни мислења на истата тема. Според македонската википедија среќа е чувство кое сите го имаме во себе, но ете не сме сите среќни токму поради фактот што во некои моменти некои од нас не се свесни дека се среќни т.е. дека секогаш го имаат тоа чувство во себе. Оваа дефиниција всушност алудира на тоа дека сите можеме да бидеме среќни, оти среќата е вградено чувство во луѓето со самото нивно раѓање. Така што ако на една анкета одговориме дека сме среќни, воопшто нема да погрешиме, оти ние сме родени да бидеме среќни, можеби не во одреден момент, но во некој друг момент – да! Но проблемот се појавува кога истото ова образложение може да биде оправдување и ако сите на анкетата гласаме дека сме несреќни. Значи несреќни сме поради тоа што не сме свесни дека во тој момент го имаме тоа чувство „Среќа“ вродено во нас и можеме да го разбудиме ако сакаме т.е. ако се освестиме дека можеме. Од друга страна проблемов со нејпрецизно дефинирање на среќата впрочем воопшто не е проблем ако кон истиот погледнеме во моментот кога сме најсреќни или најдепресивни, што значи дека прецизноста се остварува само во емотивна состојба односно само кога еднката припаѓа на една или на друга страна, додека ако е неутрална никогаш нема најде точност, прецизност, вистина, калаузот и сите слични поими кои луѓето ги употребуват за да опишат сигурност во нешто.

Англиската википедија има широко неутрално гледиште собирајќи куп други гледишта кои се создавани на истата тема, научното гледиште е дека среќата е така наречен Fuzzy concept што значи дека може да значи различни нешта на разлиќни луѓе односно концепт кој му е дозволено да биде различно толкуван од различни индивидуи. Но еден американски психолог Мартин Селигман, мисли поинаку:

Martin Seligman asserts that happiness is not just external, momentary pleasures. Flow (engagement) and general life satisfaction are parts of happiness too, for example.

Мартин вели дека среќноста е генерална состојба на еден живот, а не само моментално задоволување или моменти на задоволство. Оттука е лесно да се воочи разликата помеѓу поимите среќност и среќа, среќата би било едно чувство, една моментална состојба, додека среќноста ќе означува генерално сумирање на среќите и несреќите во еден живот, вклучувајќи ги сите негови падови и искачувања на емотивен план, кој секако зависи и од економскиот, а и од неколку други. Не случајно насловот на анкетата гласеше: „Дали се сметате за среќни?“, одговорот е секако подложен на основа од добро филосовско и психолошко размислување. Но повеќето од одговорите беа позитивни, што насочува кон една тероија спомната како блиц појава на почетокот на овој есеј. Всушност глобализацијата на среќата е почната со заговор, односно со манипулација на едно цело општество од страна на американската влада дури уште во раните педесети години. Виновникот е внукот на Фројд – Едвард Берне.

Многумина денес велат дека Америка ја измисли среќата и, тоа е сосема точно, но почетокот на нејзино градење и гаење лежи во психолошката манипулација на Берне со американскиот народ. Тој како советник во американската влада предложил теорија за создавање перфектна демократски систем наречен: „Демократија на желби“. За таа цел било потребно да се анкетираат сите граќани на Америка со прашања поврзани со нивните желби, таа анекта била всушност психолошка манипулација која преку психолошка сеанса нарекувајќи ја анкета, американската влада ќе дознае што точно треба да направи за да ги задоволи желбите на своите граќани, но и да оствари огромен бенефит од тоа. Бенефитот лежи во самата манипулација – на народот се наметнуваат желби кои се лесно исполниви и шупливи во суштина, а народот за возврат ќе ги плати желбите нудејќи го својот труд на пазарот. Со тоа се раѓа еден брак меѓу демократијата и капитализмот, а е врвот на оваа манипулација која освен што постои и денес, таа и постојано расте. Историјата на создавањето на среќата документирана од страна на BBC во серијата документарци наречена The century of the self; е токму клучната разврска на мистеријата зошто постои разлика помеѓу среќа и среќност односно зошто е повеќе популарна таа моментална среќа од онаа сигурно и цврсто постоење на доготрајна среќна состојба; или во поедноставни рамки - го обајснува почетокот на надвладување на квантитеот врз квалитетот на нештата.
.

Денес и после цел еден век после овој заговор, луѓето одпаѓаат кон него со заслепувачка брзина како никогаш до сега. Македонската влада денес исто така мудро ја користи истата оваа каласична манипулација искористувајќи го успехот на неколку кошаркари и ракоментари. Владата од искуство сознала дека македонскиот народ најмногу се радува кога го шири својот национализам и кога победува во некој спорт против други националности и држави; па веданш побрза да ја популаризира и зголеми таа појава преку границите на доволна популарност, со цел да ја задоволи оваа македонска желба и потреба, а со тоа Македонците денес ќе се сметаат за среќна нација. Проблемот е во шупливоста т.е. краткорочноста на таа среќа. Но Едвард Берне, главниот визионер и изумител на оваа манипулација (да биде побитен квантитетот наспроти квалитет); ја сокрил нус појавата, т.е. сајд ефектот на оваа појава врз граѓаните, токму затоа што од истата може да се добие дополнителен бенефит за државата. Сајд ефектот на ова „површно“ сфаќање на среќата е здобивање со депресија, бесмисленост на животот и безмонитивираост во животот. За среќа оваа состојба се лекува токму со истата манипулација која е иницијаторот на нејзино појавување – со здобивање на среќно чувство без истото да биде заработено, значи со зграпчување на чиста дестилирана среќа. За таа цел се употребуваат антидепресиви, екстази и марихуана. Оттука се појавува и навиката на заборавање на проблемите наспроти нивното разрешавање, со образложение дека it takes all the fun away, односно не е забавно, а животот треба да биде забавен и среќен со моментална среќа, непозато чувство на среќност, наметнато од некој трет елемент.
.

Сакале или нејќеле, среќата денес претставува дно во кое паѓаме насмеани. Сакале или нејќеле, среќата е основа на сите наши чувства, па со тоа нејзиното манипулирање е манипулирање на сите наши чувства. Сакале или нејќеле, среќата е само едно наше чувство за чије постоење одлучуваме само во моментот кога сме свесни за нејзиното постоење односно нејзината појава. Со свесноста за нејзината појава и историјата на нејзиното појавување и користење низ вековите, ние можеме јасно да одлучиме кога, како и на кој начин ќе ја чувствуваме среќата.
.

____________________________________________________

*двете епизоди од документарецот The century of the self:

Прва епизода:

Втора епизода:

Read More

STAR TREK фанатизам (Trekkies documentary)

.

"I'm sorry, Commander,
but I've learned we can't afford to die here, not even once"

-- Dr. Bashir (Battlelines - епизода од Star Trek: Deep Space Ninе)

Поради огромната феноменалност на Стар Трек сериите која досега не е забележан кај никоја серија иако имаме на ум дека постојат исто доста познати серии како Стар Ворс и уште некои, сепак фанатизмот што е креиран од Стар Трек е преголем за да се спореди со било што излезено од филмската индустрија. Веќе знаеме дека Стар Трекот во оригинална смисла на зборот создаде не еден туку голем број на нови светови па дури и нови јазици (како клингонскиот), но ако го погледнете документарецот Трекис ќе се изненадите колку е всушност огромен светот на Стар Трек фановите, впрочем е неспоредлив со никоја друга група фанови! Документарецот е во режија на Роџер Нигард (Roger Nygard) во 1997, и раскажува за Стар Трек конвенциите и разговор со фановите. Denise Crosby е водителката која ги интервјуира фановите и Стар Трек глумците, она што таа ќе го колектира, забележи и обработи во филмот околу стар трек фанатизмот е зачудувачки импресивно.

Филмов е посветен на DeForest Kelley кој беше во улога на доктор во оригиналната Стар Трек серија во шеесетите и кој е починат во јуни ‘99-та година. Kelley во документарецот ќе сподели неколку негови искуства од конвенциите, тој се сеќава на првата конвенција во ‘72 –рата година кога фановите се договориле да соберат пари да платат доста скап хотел и да ги викнат глумците за да споделат импресии и искуства околу феноменот Стар Трек. На тој настан се собрале близу 400 луѓе кои буквално го блокирале хотелот и лифтовите, тоа било навистина огромен фанатизам кој ги импресионирал дури и глумците, тие велат се чуствувале како Бителси. Kelley раскажува и дека добил Џоинт во кутивче пратено по пошта од девојка која му била голем фан, таа и му пишала дека тој навистна многу пати ја запалил (еротично), па џоинтот му го праќа како благдарност за тоа.

Има една интересно бизарна случка кога на една конвенција после настапот на Кју глумецот, бидејќи тогаш бил доста болен, водата од чашата од која пиел веднаш ја купил некој фан за 60 долари и ја испил. Рекол: „ I got the Q virus!“ .

Бранон Брага (Brannon Braga), копродуцентот на Стар Трек сериите Војаџер, Дип Спејс и Ентерпрајз раскажува за еден фан кој на адресата на Стар Трек праќал писма, разгледници и пакети со списанија и приказни околу него и тоа секој ден цели 10 години! Еден доктор, исто така фан, од својот фанатизам својата болница ја направил во вистинска стар трек вселенска станица, медицинските сестри што работат таму, имаат специјална Стар Трек униформа од кои една не ја сакала униформата и плачела со недели околу тоа, но тој ѝ рекол дека мора или нема да работи тука, па на крај прифатила!

Една интересна приказна раскажува и James Doohan (починат во 2005-та) во стар трекот познат како Скоти кој во оригиналната серија од шеесетите беше во улога на инженер кој се грижи за техничкиот дел на бродот. Имено, добил писмо од некоја разочарана девојка која рекла дека сака да се самоубие и дека тој ѝ единственото нешто што го сакала во животот. Тој веднаш ѝ одговорил и рекол дека сака да ја запознае на конвенција за две недели. Се запознале и зборувале околу тоа, така на секои две недели во секоја стар трек конвенција по светот тие двајца се среќавале и тој ѝ зборувал позитивни нешта за животот, така после 2-3 години, таа одеднаш на снемало и после 8 години му пишала писмо дека му е премногу благодарна бидејќи токму на овој ден таа дипломирала електронска инженерија. Тој вели дека секогаш кога раскажува за ова, му насолзуваат очите и мисли дека тоа е најдоброто нешто што го направил во животот.

You have to be smart to connect science with the imagination!

Со овие зборови капентанот на Војаџер - Џенвејн, ја опишува научната фантастика како жанр. Таа е прв капетан од женскиот пол и секогаш е полна со вистински авторитет. Со улогата во филмот создава слика на еднаквост меѓу мажите и жените. Раскажува дека често била поканувана од фановите да ги омажува/оженува на свадбена церемонија..

Стар Трек креацијата е веќе половина век традиција на фановите, не знам колку точно конвенции се одржани, но имајќи во предвод дека на секои две недели по светот се одржува по една, тогаш бројот е огромен. Таму фановите се дружат меѓу себе и со глумците разменувајќи искуства од случки околу тоа. Стар Трек во овие педесет години од своето постоење, беше потик и охрабруваше многу фанови да почнат кариера во НАСА или да ја засакаат вселената на посебен начин, како и да научат многу нешта околу неа. Стар Трекот е дефинитивно најневеројатно нешто воопшто излезено од филмската индустрија.

.

== Трекис 2 ==

.

Во 2003 –та се лансира документарецот Трекис 2, каде за разлика од првиот кој беше само за Америка, овде е опфатен целиот свет, фанови и нивниот начин на живот во повеќе европски земји, Австралија и Јужна Америка. Овде се појавуваат и Стар Трек бендови каде песните им се инспирирани од сериите. Нема некои посебно импресионирачки приказни во Трекис 2, можеби луѓето во дваесет и првиов век се помалку креативни во фанатизмот.. Се спомнува и дека Џин Роденбери за времето кое го потрошил креирајќи стар трек, можел да создаде вистински транспортер на молекули, иако постои и сега, но на многу мала маса. Транспортерот, мобилните телефони, бук ридерите и уште многу форми на технологија, воопшто не постоеле пред да бидат популарни Стар Трек сериите. Идеите за денешнава технологија во најголем дел се земени од таму.

Вториот документарец се базира главно на тематиката дали фанатизмот се пречекорува, дали е тоа веќе ненормално и им штети во нормалниот живот на фановите, дали тие всушност имаат нормален живот или персоналитетот им е изгубен во самиот фанатизам. На тоа има повеќе одговори кои се различни меѓу себе. Можеби тоа зависи од индивидуалноста, можеби навистина е лошо да се изгубиш во фанатизмот трошејќи огромно време само за да уредиш куќа во стил на стар трек брод, или да свириш во стар трек бенд, да колектираш прескапи колекции од Стар Трек предмети.. Но од друга страна има случаи каде фанатизмот многу им помогнал во градењето на животот, некои интервјуирани фанови во предходниот документарец од ‘97 –ма, сега станале графички дизајнери во НАСА, и многу други примери на луѓе кои ја засакале астрономијата благодарение на Стар Трек.

Мислам дека уметност во животот, е да знаеш да се излажеш себе си за големината на нештата! Колку повеќе уживаш правејќи го тоа, толку подобро за тебе бидејќи тоа се едначи со импресија. Животот ти е исполнет, знаеш зошто живееш!

Live long and prosper \\//

__________________________________________

Rod Stewart - Faith Of The Heart >

Read More

Поемата "Oh, the Places You'll Go!"

 From there to here, and here to there, funny things are everywhere.
~Dr. Seuss

 .

Во четириесет и деветата минута пред крајот на филмот Fracture, се појавува една фасцинантна поема од книгата "Oh, the Places You'll Go!" која e напишана од Theodor Seuss Geisel, потпишан како Dr. Seuss. Инаку во филмот поемата ја чита глумецот Ryan Gosling. Книгата издадена под стандардниот интернационален број: ISBN 0-8335-5129-9 е последната книга која е објавеа пред неговата смрт. Прв пат е публикувана од Random House токму на денешен ден - 22-ри Јануари, 1990 год. Напишана во класичен стил како Green Eggs and Ham и The Cat in the Hat; Oh, the Places You’ll Go! има повеќе специфични карактери вклучувајќи и наратор и читач.
.

Theodor Seuss Geisel

• Do you dare stay out?
  Do you dare go in?
  How much can you lose?
  How much can you win?
  and if you go in, shoud you turn left or right?
  Or right and three quarters?
  Or maybe not quite?
  You can get so confused that you'll start in to race
  doqn long wiggled roads at a break-neckint pace
  and grind on for miles
  across weirdish wild space
  headed i fear towards
  a most useless place
  - the waiting place.
  for people just waiting.
  
  Waitint for a train to go
  or a bus to come
  or a plane to go
  or mail to come
  or the rain to go
  or the phone to ring
  or the snow to snow
  or waiting around for a yes or a no.
  Or a string of pearls
  or a pair of pants
  or awig with curls
  or another chance.

Патем, замисли си да загледаш филм и да го стопираш за да ја препишеш поемата во него која те фасцинирала и згора на тоа да дознаеш дека истата била издадена токму истиот ден во кој го гледаш филмот (22 јануари), само 22 години предходно т.е. во 1990 год. Isn't that fascinating?

 .

.

 .

update: линк до целата книга во пдф (со мозила не отвара): http://www.scribd.com/doc/4141593/oh-the-places-youll-go-presentation-for-graduation 

Read More

Нашите сонови

Пижамите се искинале
на деловите од мене
што не сонуваат повеќе.
(ckrtac)

Секој има сон и истиот тој сон за некого е реалност, а за некој – само сон. Планетава е исполнета со милион приказни и тоа од најбедните па до најуспешните, секому од нас му е поделено по една приказна за да ја живее и по една за да ја одглуми во животот. Обично таа што ја живее е прилично победна од таа што ја глуми, но тоа се случува затоа што луѓето толку си го сакаат својот сон што повеќе не им е битно дали е изглумен или жив – битно е да го дофатат.

Некои луѓе одбиваат да глумат и никогаш не ги дофаќаат своите соништа, а тоа чувство страстно ги задоволува. Таа чистост, таа поетичност. Иако многумина од нив воопшто не го размислувале тоа сепак поетичноста е составен дел од нив, а тоа некако во чувствата ги допира сите останати. Како мали се воодушевуваме на приказните од бабите и дедовците, оти во тие приказни има цели животи, одживеани. Тие се како души што се раѓаат при самото нивно раскажување, бидејќи тие остануваат да живеат и после смртта на човекот кој ги живеел. Оттаму се раѓа поетиката на животот, а луѓето кои не ги дофаќаат соништата не се ништо поразлични од другите едиснствена разлика е што се посвесни за драмскиот елемент во животот(т.е. поетиката), кој кај сите останати доаѓа на крајот, пред самата смрт и, немаат време да го живеат. Сепак дискутабилно е прашањето и дали воопшто треба да се живее тоа нешто.
.

Здружување на соновите е можеби најбитен чекор за нивното исполнување, бидејќи нечија реалност за некого е сон. Но ако го одглумиш, тогаш здружувањето би било само лутање низ глумата, сè до еден ден кога или сето ќе ти здосади или ќе срасне како дел од тебе. Радоста од неговото исполнување е најголема кога сонот со неуморност го чекаш, единствено ризикот е што истиот можеби никогаш нема да дојде.
.

Соновите често знаат да изумрат и да се родат други на истото место. Поетите тогаш се прашуваат каде одат умрените сонови, дали постои рајот на соништата, а ние сепак ние ги оставаме неколку метри под земјата и продолжуваме со поход кон новиот. Нашите сонови се наша приказна, а нашите приказни се нашиот сон сонуван некогаш пред да се родиме, можеби и во минатиот живот, којзнае.

Еве едно видео за животните сонови на “другите“ луѓе:

.

Read More

Проектот "6 billion Others"

Проектот "6 billion Others" (или шест милијарди други) го започнал Yann Arthus-Bertrand, со Sybille d’Orgeval и Baptiste Rouget-Luchaire. Тоа е всушност интервју од најголем можен карактер, во него се опфатени 5000 интервјуа на луѓе од 75 различни земји, а ги воделе 6 режисери кои патувале низ светот во потрага по „другите“ поради што и проектот го нарекле 6 милијарда други. Oд Бразилски риболовец до Кинески продавач, од Германски перформер до Авганистански фармер, сите одговориле на истите поставени прашања: за нивните сонови, за нивните стравови, за желбите,„што научиле од своите родители“,„што сакаат да остават на своите деца“, „преку какви проблеми биле соочени во својот живот“, „што значи поимот Љубов за нив“ и уште четириесетина прашања сѐ  со цел да се дознае што нѐ дели, а што нѐ соединва сите нас - 6 милијарди луѓе на планетава.

Јан Бертанд за проектов добил идеја кога заглавил во Африканската држава Мали, поради проблеми со хеликоптерот. Тогаш Јан целиот ден го поминал зборувајќи со еден од локалните луѓе. Домородецот му зборувал за своите соништа, желби и стравови во животот, неговата животна цел му бла да си ги израни своите деца. Јан вели: „тогаш се најдов себе си вметнат во најсуштинските мисли. Тој ме погледна право во очите, без да се жали или бара нешто до мене, дури немаше никаква експресија на незадоволство од својот живот. Потоа сонував да ги разберам тие зборови, да го разберам тоа чувство што нѐ поврзува нас бидејќи од таму планетава изгледа како збир на неверојатни и фасцинатни животи на кои им треба споделување.“ Јан има шеесет години, неговиот поглед кон минатото носи премногу информации, премногу слики и фасцинантни стории, но денес, вели тој, кога имаме толку многу технолошки опции како интернетот и можеме да ги споделиме сите наши различности, информацјата никогаш не била толку раширена и толку поверодостојна од порано, но сепак ни фали нешто – ни фали нејзиното разбирање.

Целта на проектот:

Проектот е лансиран во Фебруари во 2003 година, а е роден од една мала желба да се направи контакт со „другите“ луѓе. За да живееме заедно првото што е потребно е да се разбереме меѓусебно, да се осемлиме да го направиме првиот чекор; да прашуваме прашања, да слушаме, да биднеме дел од нечија животна приказна. Целта на проектов е да се соберат тие различни портрети на луѓе и да се нагласат нивните разлики со цел подобро да се разбереме меѓусебно. Зголемување свесноста за потенцираните разлики на „другите“ ќе влијае врз разбирањето дека сите начини на живот се правилни и ќе ја поттикне одлуката да живееме на свој начин!

Начинот на снимање:

• Употребени се 40 и нешто прањаша, а за почетокот се изберени оние нѐ обединуваат: семејството, љубов, среќа; но и оние кои нѐ разделуваат на различни ставови: војна, примарните цели во животот и религиските или други верувања.
• Следното е заеднички начин на снимањето: сите лица се снимени со идентични манири – предно вертикално снимање.
• Заедничкото приоѓање: за секој лик е избрана позадна која ја отсликува неговата животна околина и истиот светлосен ефект како и звукот. Поставена е доверба меѓу репортерот и личноста која е интервјуирана за да таа зборува на лесен, доверлив и природен начин.
• Како што еден режисерот Алберт Јакуард умее да рече: „Јас сум линковите кои ме брануваат во заедништво со другите“, така псоледниот дел од снимањето е составување на сите делови т.е. едиторскиот процес за линкирање или поврзување на содржината.

„Шести милијарди други“ не е геополитичко ниту социјално проучување, туку перспектива на човешството, колекција од човечки приказни. Приказни за стравовите, за задоволствата и соновите; кои ја создаваат нашата заедничка приказна. Собирајќи сведоштва за различноста на човечкиот вид, таткото на проектот се обидува да докаже дека различностите потекнуваат од самата потреба за преживување на светот поради самите различни услови во различните негови делови. Колку повеќе нѝ се изедначуваат условите – толку повеќе се зголемува разбирањето меѓу нас. Патем, за комплетирање на овој проект биле потрошени точно шест години, многу енергија, труд и најважното – меѓусебно разбирање.

________________________________________________
Неколку делови од снимањето:

Read More

Дали сте среќни?

"There is only one success - to spend your life inyour own way."
- Christopher Morley

Можеби најчудното прашање со кое се соочив во животот беше: „среќен ли си“. Чудноста беше во самиот момент на сериозност во кој беше поставено, a навистина дотогаш не бев размислувал толку сериозно за среќноста. Не знаев дали треба да направам калкулации за неколку години наназад, или битен е само моментот во кој е поставено прашањето. Инаку прашање го постави едно, тогаш најмило суштество, но за мене секогаш ќе остане мило. Можеби сум склон на идеализирање на милите нешта, којзнае.

На интернетов има милион статии со истиот наслов, некои промовираат совети за среќност, други искажуваат политички ставови алудирајќи на општата несреќност поради системот и функционалноста на државата. Но во главно и двете немаат некоја цврста врска со поимот Мислам дека прашањево може да има и доста јака психолошка страна, бидејќи отвара повеќе дилеми: дали се мисли на моменталната среќа и ако да тогаш зошто не користиме хемиски стимуланти за среќа? Или можеби важен ни е целиот живот, ако да, дали можеме да искалкулираме неколку години од минатото и резултатот да си го признаеме, искрено?

Други фактори во прашањето доаѓаат од филозовска страна: што би преземале за да си ја подобриме состојбата на среќата, и всушност треба ли, дали е навистина битно да се биде среќен? Некогаш забележувам и повеќе различни среќи, на пример уметникот е среќен и задоволен со себе поради својата уметност, додека мејнстрим луѓето се среќни поради пари, скапа кола, скап мотор..

Решив да направам анкета со прашањето: „дали се сметате за среќни?“. Анкетата се наоѓа од десна страна на блогов (горе веднаш под видеото), па слободно дадете го својот глас за да разрешиме неколку дилеми и да донесеме заклучок на оваа тема кој ќе следи во пост кога ќе заврши рокот за гласање. Во моментов има преостанато уште 16 дена од вкупните 37 кои подоцна ги смалив на 18. Па повелете, искажете се. :)

(види десно горе, под видеото)

Update:
Резултатот:

Анкетата праша дали луѓето се сметаат за среќни, траеше 18 дена и за тоа време гласале 61 човек.
50% од нив гласале позитивно,
24% негативно,
14% со „не знам“,
16% со „зависи од моментот“ и
8% со “mehhh”

Read More

За што е заслужен Трендо?

Мажи - не можеш да живееш со нив,
а не можеш ни да ги закопаш во дворот без да те види комшијата. -Трендо

.

Кога е мал човекот учи нешта кои ќе ги практикува низ целиот свој живот, тие стануваат дел од него и се појавуваат низ годините како флешови, секогаш во вистинското време. Ама баш секогаш! Јас не научив ништо од мал, сѐ што научив го научив отпосле, но меѓудругото научив дека луѓето треба да ги цениме по доброто што го направиле, а за лошото постои некоја сила во универзумот која ги враќа нештата на место и се вика карма. Луѓето обично мислат дека кога не ѝ веруваш - не ти се случува. НЕ! Туку не си свесен дека ти се случува. Што и не е така лоша опција.

На знам на Трендо дали му се случи карма со тоа што повеќе не е дел од он.нет (дали доби клоца која јасно е дека и си ја заслужи) или не, сеедно, фактот е дека Трендо официјално се разведе од Трендоленд. Иако тоа се предвидуваше поради продавањето на он.нет сепак наиде на измешани чувства кај блогерите во Македонија бидејќи сакале или нејќеле тој е нивниот татко, тој го основа блогерајот во 2005-та година и беше масовно прифатен од македонските сајберпанкери, но и од сите останати кои сакаа нешто да му соопштат на светот во моментот кога тоа никој не го правеше. Тоа беа шака луѓе, но шака вистински луѓе. Беше некако привилегија да се биде еден од нив, те сметаа за вистински човек, те прифаќаа и те чувствуваа за свој, бидејќи штом си тука и имаш желба да си тука, тогаш немаше причина за сомнеж. Се измислија и десет трендови заповеди, Трендо доби божествена титула, а имаше и позната блогерска игра - Штафета, која се играше еднаш или два пaти годишно.

Мора да се признае дека постоеше и елита, тоа беа новинари, книжевци, писатели, професори и тн. Формираа здружение на блогери, се појавуваа по емисии наменети за темата блогирање, се одржуваа разни требини и конференции од кои ми текнува на последната за употреба на кирилица на интернет. Тоа беа навистина сајберпанкерски денови, тоа беше времето кога во Македонија многу малку луѓе користеа интернет, а уште помалку се изразуваа на интернет. Беше вистински рај за ентузијастите и луѓето кои имаа силна желба да ги сменат нештата, па макар тоа биле и нештата кои се во нив.

Од блогерајот израснаа писатели, новинари, тв водители, а најмногу програмери и одржувачи на сајтови. Повеќето македонски сајтови денес ги уредуваат луѓето кои првото такво искуство го доживеале на блогерајот. Писателите како Алекс Букарски и Дуле Варваринот беа првите што се прославија, па по нив следуваа четиринаесет блогери со едицијата блог записи во издание на Аквариус каде Трендо имаш говор како администратор на блогерајот и главната основа без која ништо од тоа не би постоело.

После некоја година се појавија нова група (њу ејџ) млади раскажувачи од кои двајца се прославија токму минатата година кога окно.мк ги објави нивните збирки блог раскази преку Темплум, тоа беа Куќоберникот (Иван Шопов) и Фигмент (Ненад Јолдески). Освен прославените, постојат уште многу непозанти критичари, филосови, писатели, поети и уредувачи на популарни сајтови; кои нивната размислувачка способност ја гаеја токму на блогерајот без кој ништо од тоа немаше да постои. Трендо е заслужен што засеа едно поле за интелигентно комуницирање и изразувае на младите, од кое се родија многу талентирани уметници и доста критичари, интелигентни и елоквентни луѓе. Меѓудругото постоеше и еден специфичен хумор кој беше повеќе во иронична смисла, од каде дебело се разви интернет сеирџиството, во позитивна смисла секако.

Кога во 2009та се популаризира Твитер како микро-блог алатка, повеќето блогери ги префрлија своите блогови на блогспот или вордпрес, а за здруживање меѓу себе користеа твитер. На блогерајот останаа луѓе без креативност, желби и амбиции; но се разбира и за тоа беше заслужен самиот Трендо, бидејќи не можеше да овозможи пристојни технички услови за блогирање, а можеби и поради преплавеноста на  секакви луѓе, па креативците се повлекоа во своето твитер дувло, но сепак факт беше дека блогерајот се распадна, а Трендо не знаеше како да го поправи. Со последни сили, Трендо основа нова платформа, мислејќи дека ќе ги поправи сите нештата, но доби токму контра ефект – ги избрка и последните блогери. Тука ја направи клучната грешка поради која го мразат буквално сите блогери, иако тој ги направи блогери – тој им ги заклучи блоговите на сите и сосила ги премести на новата платформа купена од вордпрес, ја запушти платформата со милион недостатоци и багови, стана нефункционална и поради самото тоа – стана и одвратно место за посетување бидејќи собра глутница неразумни, потпросечно интелигентни и ужасно мизерни. Ама Misery loves company, па глутницата продолжи и денес да си блогира и да расте од ден на ден, но во најможниот некреативен правец кој некогаш постоел.

Токму и за тоа е заслужен господинот Трендо. Но мислам дека најголемата омраза од блгоерите ја доби кога им го одзема правото на своите блогови и ги присили да се префрлат на друга платформа која воопшто не беше технички подобра од претходната, туку напротив. А нивните поранешни постови ги изобличи со префрлувањето, па луѓето се згрозија од своите нови блогови и никогаш повторно не ги отворија. Освен тоа, повеќето блгоери, не добија ни шанса да го префрлат блогот, бидејќи нивниот предходен ник бил на кирилица и немаше никаков начин тоа да се поправи. Се праќаа милион мејлови до Трендо, но ништо не помогна.

Од оваа кратка историја на македонскиот блогерај, може да се увидат и добрите и лошите одлуки на господинот Трендо кого на времето го направивме бог за создавањето на нашиот блогерски свет, а потоа со години го колневме и го мразевме од дното на душата, за да денес конечно го видиме како го продава своето блогерајско ѓубре и бега што подалеку од своите грешки. Можеби новиот сопственик на он.нет и блогерајот ќе направи нешто професионално во врска со сајтовите, а можеби и ќе го изгаси блогерајот од кој повеќе никој нема корист и ќе стави крај на таа здружена глутница на блог.мк која го изобличи и самиот поим блогирање.

.

_____

[Напомена: моите лични видувања за одлуките на Трендо преку раскажување на неколку годишна историја на македонскиот блогерај; не треба да влијаат врз личниот профил на овој човек и неговите вистински вредности бидејќи немаме ништо блиско со него, освен можеби хороскопскиот знак. :-) ]

Read More

Фасцинантна реалност II (патување низ времето)

“leave no child without hope for the future” - David Lewis Anderson

Првата фасцинантна реалност која ја опишав беше онаа на Stewart Swerdlow која раскажуваше повеќе фантазија отколку наука бидејќи содржи верување за рептилски суштества со човечка интелигенција кои сѐ уште живеат под земјата. Иако е неповерлива, сепак спаѓа во фасцинантна реалност бидејќи тој успеа да собере огромен број луѓе кои веруваат во тоа и да претстави фантастична теорја околу тоа. Вторава фасцинатна реалност е релативно понова, и нејзиниот иницијатор е Давид Левис Андерсон, а се зборува за патување низ времето.

Давид Л. Андерсон е роден во Weirton во западна Вирџинија (САД), студирал инженерство, физика и филозофија, но неговиот интерес е насочен и кон времепросторна физика, специјална релативност и тн. Учел и воен колеџ во Minnesota и потоа се вработил во американска воена авијација каде што дизајнирал мотори за воени авиони. Од таму ја добил заинтересираноста за патување низ времето и подоцна основал ја организацијата TTRC која има лабараторија за истражување на временска технологија стационирана во Њу Јорк, Америка.

Таму со група физичари во 2010 год. израдиле временска машина со која можат да се вратат неколку минути во минатото, но сѐ уште не е експериментирано на луѓе, туку на растенија и животни. Неговите теории за подвселенска вбрзина подоцна формирале теорија позната во физиката како Time-warped field theory. Подоцна снимил документарен филм  за тоа каде што објаснува за временската машина. Имено начинот на кој е изградена е целосно базиран на искористување на гравитација и светлната, всушност светлината ќе се користи како манипулација на гавитациајта, а гравитацијата како манипулацја врз времето. Со користење на еден светлосен ласер машината би требало да ја контролира временската дисторзија исто како што светлината ја контролира гравитацијата, така што ќе може да патуваме во иднина но и да се вратиме назад. Начинот на контрола и управување се базира на зголемување на светлината која ќе ја згусне гравитацјата, а таа ќе го успори времето, со што предметот ќе скокне во иднината. Многу подетално тоа го објаснува во аудио разговор кој е поставен подолу за слушање.

Доста интересна и фасцинантна реалност на овој научник, но сепак постои оној познат парадокс – „ако дете патува во минатото и го убие својот дедо, како може воопшто да се случи патување во минатото кога ако не постои дедото нема да постои и неговиот внук?“ Давид ова го обајснува со тоа што кога ќе патуваш со неговата временска машина, всушност стигнуваш во паралелен универзум каде нештата се премногу но не целосно исти како и овој, и таму можеш да го смениш верменскиот тек, но тоа не може да влијае врз универзумот каде што припаѓаш. Патем, неговата опсесија со патување низ времето се родила откако неговиот татко починал, што ѝ дава еден драмски елемент на целава научно фантастична приказна.

Читав неколку дискусии на странски форуми околу оваа појава, бидејќи кај нас е сѐ уште непозната, и нешто што ме заинтересира беше прашањето како би го докажале постоењето на времето, ако е тоа само илузија тогаш патувањето низ илузии несомнено би предизвикало драстична дисторзија на она што го сфаќаме како дефиниција за нормалност или нормално живеење. Можеби најдобар доказ дека времето постои е самата неможност да ги смениме нештата што сме ги направиле, тогаш дали оваа временска машина всушност би го убила времето и би го избришала неговото постоење?

[Проверен] торент за неговиот документарец: http://btjunkie.org/torrent/David-Lewis-Anderson-Time-Travel-Journeys-Into-Time-DivX/4358e1366e24c6ac31a4ccbaf1877398de13c552cfde

Read More

Животните и/или луѓето?

“We can build a new tomorrow, today.”~Brian Molko

Постојат луѓе кои повеќе ги сакаат животните отколку човекот и секогаш би му помогнале ако видат повредено или гладно животно, отколку тоа да го сторат на човечко суштество. А на другата страна постојат луѓе кои не би помогнале ниту на гладно куче ниту на гладен човек, а можеби и тие две гладни нешта ги гледаат како едно исто. Што ни е побитно, е малку субјективна тема, но „како да се помогне“ е можеби и општо прашање?

1. Најпрво за луѓето. Како и зошто? Навистина не се сложувам дека некој треба да им даде нешто материјално на бездомниците, оти на нив им треба вештина во пронаоѓање пат до храната т.е. заработување. Секој човек има потенцијал во себе и ако сака некој да му помогне треба само да му го пробуди или поттикне потенцијалот. Ја знаеме онаа кинеска поговорка: наместо да му дадеш риба научи го сам да ја лови, така ќе му помогнеш за цел живот. Друга страна на приказнава е и малце подискутабилна бидејќи бездомниците не сакаат да учат, а не може некој насила да ги натера оти е рамно на терор. Но тука сепак постојат психолошки методи кои се трик а не сила, што значи можно е да се извади потенцијалот на виделина. Тоа е единствениот начин на кој навистина ќе му се помогне на беспомошен човек. Но сега добиваме прашање „зошто“ – затоа што е човек! А штом е човек општеството може да има ќар од него, сите сме зависни еден од друг, сите си помагаме индиректно незнаејќи го тоа.

Сепак реалноста која ни се случува во моментов е сосема обратна од свесноснот и разумност за оваа тема – владата им плаќа на сите да имаат четврто дете, што автоматски се поттикнуваат оние што немаат пари, е поради тоа токму тие се и поростата маса. Што значи плаќањето за да се раѓаат повеќе деца, е плаќање т.е. инвестирање во зголемување на простата маса за да истата се најде во тесно поради беспарица и да биде принудена да работи за многу ниска плата (поради големата невработеност нели) и ете ти го производот во Македонија: инфлуацијата ја погодува само храната, додека платите си остануваат исти како пред 7-8 години, а некаде и повеќе. Згора на сѐ тука постои уште една нус појава, а тоа се циганите и сите полубездомни луѓе кои живеат со неколку парчиња леб за цел ден;  тие се појавуваат на телевизии и хистерично плачат поради нивниот очаен живот. Покажуваат разрушени простории каде што живеат и куп деца кои ги измачуваат правејќи ги во такви услови. Имаше некоја колумна малку поодамна, дека таквите луѓе кои прават деца без да можат да им обезбедат соодветни услови – треба да се соберат во затвор оти тоа треба да се смета за злодело, бидејќи навистина е! Децата цел живот се измачуваат без да се виновни поради тоа, тие всушност ги плаќаат гршките на своите родители.

2. Го разбирам до некаде и револтот кон алудирање на заштита на животните, затоа што тогаш обично се прашувам што е разликата меѓу куче и прасе? Зошто таа организација што штити животни не ги штити сите туку едните ги привилегира, а другите се дозволени за касапење. Овде всушност и делумно постои одговор, но истиот е од психолошки карактер и кога човек ќе го слушне ќе сфати дека всушност нивното спасување или штитење не се заснова на жал, туку на заштита на психата на луѓето. Еве го психолошкиот одговор: животните што ги јадеме се дозволени за касапење затоа што тоа е нужно, и тоа зборче потсвесно го користиме како оправдување пред својата совест, психа, морал, за да истите ги зачуваме.  Но кога ќе почнеме да измачуваме животни кои не ги јадеме, ни се добива нарушување во моралот кое се зголемува со тек на време и некогаш може да се случи да се убедиме дека може и човек да искасапиме т.е. дека не е голема разликата – тогаш доаѓа крајното психичко пореметување. Значи ако заштитата на животни се случуваше од жал и правда, ќе се заштитуваа сите, но во овој случај мислам дека постои психичка основа, т.е. сочувување на моралот и чистата совест.

Во реалноста сите продаваат некоја жалност кон животните, споредувајќи ги со луѓе бидејќи имаат душа. Не викам не, лично ми е жал кога животно се мачи, и сакам да му помогнам бидејќи така си помагам себе си т.е. на својот морал и одржување чиста совест, а можеби и оти сакам да си ја мирољубивостта во себе. Имам хрането кучиња пред Веро во 4 саат преку ноќ со хамбургер купен преку улицата во насока на плоштадот и, се чувствувам убаво поради тоа. Сум им давал и пари на циганчиња, едно од нив често доаѓаше токму кога ми завршуваше смената од работа и си муабетевме по патот и секогаш му давав по десет денари. Тоа е мој избор и не велам дека треба секој да го прави, а најмалку е потребно да создаваме омраза и насилство кон луѓето кои немаат чувство за животните, бидејќи сметам дека: 

- во моментов многу повеќе ни недостасува амбицијата да пружаме помош, отколку да осудуваме и наштетуваме на луѓе кои не пружаат помош.

Read More

Добриот филм

"How about I believe in the unlucky ones? Hmm?"
~ October sky (филм)

Нештата кои целосно го заслужуваат епитетот „добри“, потребно е во себе да ја поседуваат целата содржина на поимот „Добар“. Секако во него има повеќе начини на приоѓање, но само еден е директниот а тоа е самата суштина и едноставност на поимот. Добрите нешта ја имаат својата добрина внатре во својата потсвест, па неретко се поврзуваат со поимот душа и опишуваат некоја појава која е мила и пријатна, токму поради својата мирољубивост и несебичност.

Поттикот да ги погледанм нештата кои го носат овој епитет ми го даде филмот кој го изгледав пред неколку минути – October sky. Им давав некое посебно значење на филмовите, многу слично како на поезијата и расказите, па за да можам да се присеќам на нив кога составувам некоја теорија во сопствените ставови и идеи – ги колектирам сите изгледани филмови на профилот за рангирање филмови на criticker.com. Денес после филмот October sky и дискусија со еден другар за тоа што треба да содржи еден Добар филм, дојдов до една мисла дека можеби и знам зошто драмата ми е омилен жанр, зошто филмовите од овој век се разликуваат (по лошо) од оние од минатото и зошто бе да ја знам причината отсекогаш ги сакав филмовите од крајот на деведесетите.

Новиот начин на живот кој нѐ оделува од предходниот век, ни наредува да ја откорнеме од себе онаа фикција која ја викаме душа и да си ја продадеме. На тој начин добиваме огромен авторитет кој ќе ни донесе материјални придобивки и ни е очајно потребно бидејќи факт е дека светот оклу нас гладува, а тоа е последното нешто што би си го посакале на себе. Постојат и луѓе кои ја имаат сета добрина во себе најчесто се чистачи, ѓубраџии и уште нешто слично, тие се тоа не затоа што не сакаат да си ја продадат душата, туку затоа што не се свесни дека можат. Тоа ги прави поглупави од другите. Но тоа е нивен проблем, мојот е дилемата како да ја спојам добрината со материјализмот или можеби навистина нејзиното продавање е всушност неизбежна еволуција?

Како и да е, кога сакам ДОБАР филм, ги барам најубавите драми кои се направени според вистинска случка или според роман напишан по вистинска животна приказна (клик за листа). Направив анализа на таквите филмови и видов дека сите се направени од деведесетите до самиот почеток на новиот век (клик за листа). Мислам дека поголемата половина од светот сака да се приспособи кон ослободување од својата суштина, добрина и душа, како за возврат би добиле поголем статус во општеството, а тоа значи и подобар живот; па тогаш зошто им се потребни филмови кои ја гајат и будат добрината во нив? – Тоа е токму мојата теорија зошто  во последниве години повеќе се цени техничкиот ефект во филмовите отколку нивната приказна. Добриот филм денес е ректост, но сепак го има. Од новите доста ме имаат импресионирано Never Let Me Go (2010) и One Day (2011). Но како што спомнав погре за мнозинството, ми се случува и мене да сакам некогаш да погледнам нешто за забава, на пример во друштво не иде драма, туку секогаш комедија или акција. Тоа воопшто не се лоши филмови, но добрината и сето она што во себе го содржи тој поим, како епитет ја заслужуваат само драмите инспирирани од животна приказна и, ни еден друг филм.

Поврзани записи:
««Asparagous»»
««I’m here (shоrt film) 2010 год. »»

Read More