Маркетизирање

Најлесната работа у живот е да бидеш глуп.
Најтешката е да ти се објасни дека си.
~ Влатко Васиљ
.

Македонија е несомнено чудесна земја, но изгледа како ние да ги мразиме чудата, како да ги одбегнуваме, како потајно да не веруваме во нив, а кога истите ќе ги сретнеме во западните книги или филмови, се воодушевуваме на тоа небаре сме потполно свесни дека не воопшто купуваме само комерцијална приказна за „американскиот сон“. Не, не зборувам за „чудата“ што минативе денови ги видовме по црквите, сметам дека таа патетичност е пожелно што побргу да се заборави.

.

Вчера вечер гледав филм, фала му на @VlatkoVasilj што го твитна, се викаше The Soloist. Приказна за музички талентиран бездомник и еден новинар кој поради чувството на импресија од необичниот живот на овој бездомник, пишува колумна за него. Овде најчесто ние од балканот се наоѓаме зачудени, како може една колумна да биде неполитичка? Сите колумни што сме ги прочитале биле или мрчење против институциите (било приватни или државни) или тајно па некогаш и гласно плукање против некоја политичка партија и нејзините полтрончиња. Во суштина самите сме виновници за таквиот изместен контекст на поимот „колумна“, но што можеме ние, ова е балкан, ова е вечна војна.

Секогаш кога ќе видам како на западот се пишуваат колумните и се овековечуваат најдопирливите приказни кои сами по себе претставуваат чуда на реалноста поради неописливата природа на свесноста како метафизичка појава која егизистира кај сите човечки суштества; не можам да не се присетам на едно парче од колумна на режисерот Дарко Митревски:

Читајќи со каква болна искреност овој поет пее за земјата во која е роден и одраснат, помислувам какви ли сѐ нераскажани приказни се кријат по нашите визби, гаражи, изнајмени станови и маалски кооперации. Од Ресен и Валандово, преку Росоман и Пехчево, па сѐ до Чаир и Драчево - нашите ликови допрва си го чекаат својот писател. [...]

Наспроти тоа, нашите писатели пишуваат колумни во кои остро навредуваат сенешто затоа што тоа е единствениот начин да бидат најчитани. Страшна реалност.

Ние овде, бездруго, ги плукаме Амриканците поради претераниот маркетинг, а сепак кога човек плука најчесто гледа еднострано оти ако гледа двострано никогаш нема да се одлучи да плука против некого, или барем прилично ретко би се случувало тоа. Во суштина мислам дека целиот свет погрешно ја разбра онаа американска жед за пропаганда, па кај себе ја примени далеку построго и покобно за моралот отколку самите Американци. Добро, ајде да речеме немаат војни и не се мразат меѓусебно, па не би било баш популарно подло да се навредуваат меѓусебе, но сепак мислам дека нивните интелектуалци имаат далеку поразвиено чувство за своето достоинство и тоа е последното нешто што би го материјализирале.

Веќе одамна го читам младиот философ од Сан Франциско, Метју Дејвид Сегал и пред некој ден наидов на еден негов пост во кој ги прашуваше своите читатели дали би им пречело ако на својот сајт постави реклами, попатно силно изразувајќи ја својата загриженост од евентуалното мешање на философија. Да го цитирам:

WordPress has offered to allow me to place ads on my page in order to bring in a little revenue for my traffic. It’s tough to say how much I’d actually make until I try it, but as a graduate student, every little bit helps. The thing is, I’m at bit uneasy about mixing marketing and philosophy. I’d be thankful if you, my readers, would be so kind as to give me your opinion on the matter… Would it bug you if there were ads here? [...]

Во дискусијата во коментари, Метју решава да не стави реклами на својот сајт иако како студент секако му се потребни било какви економски извори. Вели:

The wordad ads would be way more intrusive, one at the top of the page as a banner and another running along the side. I’ve decided against it.

Се прашав што ако на некој наш филосов, уметник или општо интелектуалец кој на интернет пишува и споделува знаење, креација, умешност и тн, му се понудат реклами, дали ќе ги одбие чувајќи си го принципот, или ќе ги заграби со двете раце? Што мислиш ти читателу?

.

Секако дека го мислиш второто, нам предобро ни е познат нашиот менталитет. Го видовме и Трендо нели колку се расфрла со својот едномесечен „успех“. Се прашувам зошто фо инфографикот не ги ставил бројките ожнеани од маркетингот? До пред некој ден off.net.mk беше како мозаик од милион реклами (кога ги имаше алкалоид нели низ целата позадина). Но мислам дека ова бездруго неколку пати помалку загрижувачки од самата слепост и отсуство на свеста кај мнозинството односно конзумерската маса на ова проклето ќоше на планетата, која во најголем дел од сличаите не знае да објасни ниту што се тоа принципи, ниту достоинство. Но воопшто не ми е чудно, секојдневно наидувам на такви примери, еве вчера прочитав десетина коментари под видеото на јутуб каде Калиопи ги промашува аглицизмите, половина од оние плукачките коментари имаа страмни граматички грешки во своето изразување, како примерот „ќе го голтне вардарот сосем ѓубре“, кој правилно би бил „сосе ѓубре“. А да не ти спомнам србизмите и сленговите кои истите тие мрчаторски интелектуалци ги користат на јавни манифестации. Понекогаш (како сега) длабоко се срамам од тенката, дури претенка свест на луѓето кои ме опкружуваат.

.

Но ако се вратиме на темата за маркетизирање на животот, сепак некогаш силно се восхитувам на исклучоците околу нас, ќе го цитирам вчерашниот пост на еден наш блогер:

’Земи од животот сè што ти дава!’- често ми велат. А, што ако си дојден да дадеш, не да земеш!? Ќе го земат ли тогаш тоа што ти имаш да им го дадеш?! Животот е време на давање, не на земање. И, во љубовта: треба да се земаат само тие што имаат најмногу да дадат- себе си! [...]

Ако ја споредиме американската и нашата маркетизација која ги собира човечките души како некој колекционер на најскапоцените нешта; тогаш забележувам колку страшно се сопнал балканот во својот обид затрчано да ја стигне таа западна култура, тој американски сон. Не знам зошто ама јас никако не можам да останам рамнодушен на страшно погрешните промени што се случуваат во главите на мнозинството овде. А мислам дека не треба ни вие.

Posted in: колумна