Читање vs читање vs гледање (контекст)

.

Прв дел од темата: „гледање vs читање (seeing vs reading)

.
Секој човек на нештата околу себе им приоѓа на два начина: а) со гледање т.е. набљудување; и б) со читање. И на двата начина тој ја процесира надворешната содржина притоа  користејќи ги своите рецептори кои се полни со предрасуди, навики и омилености. Во текот на обработувањето на таа надворешна содржина, кај човекот се пробудуваат емоции, сеќавања, обработување на тие сеќавања од нов агол, нови сознанија, возбуда, зголемени зеници, зголемена вознемиреност и зголемен адреналин следствено на возбудата. Откако ќе ја обработи таа надворешна информација, тој внимателно ќе ја складира во својата меморија и ќе ја остави таму за да некогаш повторно ја пробуди под дејство на некое ново доживување, за да може да ги погледне нештата од нов агол. Тоа е прилично едноставен концепт, иако обично луѓето не се свесни за него токму затоа што не е воопшто битно, или барем така смета самиот мозок.

Овој  втор дел од темата би требало да се насочи кон поделба на читачи во сувопарни и поетичари; и како двете групи се однесуваат кон визуелно консумирање. Можеби баш ова требаше да биде одговорот за тоа зошто сите ние би избрале добра книга наспроти добар филм. Јас на пример би ја избрал книгата само ако се работи за добра драма со длабоки поетични елементи, алудирање на начинот на раскажување наспроти акцијата во приказната; и секако sci-fi елементите се добредојдени. Во сите можни други варијанти секогаш би избрал филм.

Во последно време некако се добива впечаток дека сувопарното читање кое по секоја цена сака да го замени визуелното доживување, денес секоја успешна книга (нели најпродаван роман), се базира на акција, трилер и авантура, се алудира на случките наспроти начинот на нивно раскажување; изостануваат и креативните елементи кои будат размислување кај читателот, онакво размислување кое иницира нови идеи, оригиналност на мислите, импресија од таа оригиналност и тн. Оваа карактеристика ја имаат психоделиците на пример, бидејќи нивната моќ е во илустрација на нешто кое никогаш не сме го виделе ниту замислиле, што само по себе ја буди креативноста и оригиналноста во една личност; нудат да погледнеш и почувствуваш нешто кое никогаш до сега не било смислено, ниту постоело идеја за тоа. Еве ги на пример Стар Трек приказните, еве зошто се тие афтентични:

 I visited the sci-fi museum in Seattle this weekend, and was reminded of how sci-fi is an especially fertile ground for examples of and analogies to what is explored in psychology and spirituality. There are probably books out there exploring that theme, and if there isn’t, it is waiting to happen. [...]

Би го додал и славниот цитат на Кен Робинсон:

I heard a great story recently — I love telling it — of a little girl who was in a drawing lesson. She was six and she was at the back, drawing, and the teacher said this little girl hardly ever paid attention, and in this drawing lesson she did. The teacher was fascinated and she went over to her and she said, “What are you drawing?” And the girl said, “I’m drawing a picture of God.” And the teacher said, “But nobody knows what God looks like.” And the girl said, “They will in a minute.”[...]

Она што денес се нуди на читателската публика е нешто кое поттикнува возбуда од акција и поради тоа те „влече“ да не престанеш со читањето, ја предизвикува љубопитноста без никаква сатисфакција на крајот, но згора на сè наместо љубопитноста да се чувствува изманипулирана поради времето кое го изгубила, таа е задоволна затоа што може да се пофали колку книги консумирала (фалењето пак е предизвикано од ефектот на мудрост и паметност кој го шири самиот поим „книга“) и денес акционите романи се продаваат народски речено „како алва“. Можеби таквата литература во која изостанува оној  утилитаристички карактер во смисла на некоја духовна и креативна надградба на личноста; е некој вид манипулација со читателите за постигнување слава и успех. А можеби е и само различен начин на делење љубов. Who knows..

Како и да е, од овој аспект многу лесно може да се подели наменската функционалност на читањето и гледањето. Овде се делат интересите на луѓето, оние заинтересирани за сувопарно доживување на случките обично сакаат движечка приказна во која дејството е поважно од начинот на неговото искажување и оваа публика би требало да припадне на визуелните доживувачи кои секако дека и читаат, па можеби и повеќе читаат во некои случаи, но факт е дека филмот или видеото е попрактична платформа за нивна консумација, отколку читањето каде што губат дополнително време, а ја добиваат истата сатисфакција. Можеби постои една мала разлика која се состои во подобрување на елоквентноста на читателот, иако и не е баш мала, но сепак и тоа зависи од способност на читателот да ја вгради во себе.

Од друга страна, оваа поделба ја отвара и дилемата: дали во животот е повеќе важно да се доживува или да се изразува? Дали да се консумира или да се перформира? Дали да се пишува или да се чита, дали да се гледа или да се илустрира...

Можеби тоа се моментални одлуки, но верувам дека тие сепак имаат некој синџир на поврзаност, така што ако еднаш го одлучиш едното, следиот пат истото те привлекува да го одлучиш пак. На тој начин се градат и принципите на една личност.

Read More

Гледање vs читање (seeing vs reading)

Потребно е само малку љубопитност околу некоја тема за да ја истражиш, а задоволството од исходот е непроценливо. Секако, треба предходно да знаеш точно што сакаш да истражиш. Tоа може и некој друг да ти го каже, но љубопитноста нема да е толку голема колку што би била во случај идејата да проникне од тебе.

Денес конечно пронајдов време да истражувам за темата дека визуелното апсорбирање информации е далеку поефективно отколку читање на истите информации. Пред нас имаме интернет конекција и безброј интересни теми за апсорбирање кои ни се пружаат секоја секунда на твитер, facebook, блог, Tumblrs, јутуб; но не можеме паралелно да ги прочитаме или визуелно проследиме сите тие информации. Најпрво ни треба време, а потоа ни треба и поголема брзина на апсорбирање. Како и сè што се случува денес, целта е да се заштеди време, а исходот е да се забрза процесот на нашето доживување на информациите. На тој начин се забрзува и нашиот духовен раст наспроти физичкиот. 

Поради оваа страна на реалноста која секојдневно ни се случува, ние барајќи начин за побрзо апсорбирање на информациите, се свртуваме кон нивна визуелизација наспроти нивното читање. Па токму поради зголемување на ваквата тенденција, си дадов задача да го истражам ефектот на читање и гледање и зошто читањето општо се зема како предност пред визуелното апсорбирање на инфомариицте. Бидејќи нели образовниот систем се заснова на читање нспроти визуелно апсорбирање на информациите.

Научните студии го кажуваат следново:

People tend to eye-minded, and the impacts visual aids bring to a
presentation are, indeed, significant. The studies, below, reveal
interesting statistics that support these findings:
- In many studies, experimental psychologists and educators have found
that retention of information three days after a meeting or other
event is six times greater when information is presented by visual and
oral means than when the information is presented by the spoken word
alone.
- Studies by educational researchers suggest that approximately 83% of
human learning occurs visually, and the remaining 17% through the
other senses - 11% through hearing, 3.5% through smell, 1% through
taste, and 1.5% through touch.
- The studies suggest that three days after an event, people retain
10% of what they heard from an oral presentation, 35% from a visual
presentation, and 65% from a visual and oral presentation.
"Presenting Effective Presentations with Visual Aids" May 1996
OSHA Occupational Safety & Health Administration U.S. Department of
Labor [...]

Од друга страна, па нели и читањето е визуелно апсорбирање? Мислам, ако не гледаме, нема ни да читаме? Од тука оваа студија е некако непрецизна бидејќи под визуелно учење го класифицира и визуелното и пишаното претставување на информациите. Но како и да е, понатамошниот текст на истиот линк ја разгледува попрецизно проблематиката и се покажува дека визуелноста е во предност наспроти читањето. Луѓето повеќе паметат визуелно доживеани моменти отколку кога истите ќе ги прочитаат, тоа може секој да го тестира врз себе. Јас на пример воопшто не ги паметам кратките раскази кои ги читавме во читанката за прво одделение, но многу убаво се сеќавам како изгледаше училницата во која учевме тогаш, како беа наредени клупите и столчињата, каде стоеше чешмата и како ми недостигаше Кристина кога цела недела ќе морав да истрпам да го гледам ѕидот зад мене, наместо неа, оти секоја недела ги менувавме клупите со една напред, а бидејќи таа седеше позади мене, па откако една недела ќе се преместев во првата клупа, следната морав да се преместам во задната, а Кристина и Кате кои седеа позади мене, ќе се преместеа во првата клупа. Тоа беше една цела тажна недела.

Еве што вели еден визуелен уметник (Marius Watz) околу оваа проблематика:

"When I first discovered that I could work visually I stopped reading overnight and spent the next few years taking in visual culture in as large doses as possible. What do you think all these damn “inspiration” Tumblrs are about? It’s pure junkie fix, bigger, better and improved. Too much of it and you’ll go on the nod, over-stimulated and de-motivated." [...] 

Ова ме поттикна на размислување околу дилемата „дали да читам или да гледам“ со која се соочува секој човек во секоја секунда од неговиот живот, а денес е сведена на тоа: дали да читам статии на некој сајт/блог или да гледам видео на јутуб? Јас секогаш во дилеми на избор, некако по дефолт умеам да заклучувам дека балансот е најдобар, верувам дека сите го знаат тоа, но сепак, во претпоставка дека можеш да избереш само едно од двете, тогаш мислам дека ќе застанам на страна на визуелноста. Но тоа воопшто не значи дека читањето е целосно залудна работа, бидејќи и тоа си има своја уникатност т..е. незаменливост бидејќи поезијата и расказите на пример воопшто не можат да го доловат истото чувство кога се визуелизитрани, од онаа кога се читаат. Можеби затоа тоа е единственото нешто што секогаш го читам повеќе отколку статии со вести без разлика дали се забавни, научни или политички вести. Патем, читањето предизвикува некакво чувство на паметност, го зглемува егото и левелот на себевреднување. Пак да го цитирам Marius Watz:

"However, I do wish I could take just one hour a day to read long-form texts or books. It would undoubtedly make me feel so smart, reading usually does - more so than any other activity I know of." [...]

Но Теренс Мекена вели дека „оние кои читаат, не гледаат“, дека тоа се два различни светови. Исто така читањето дава помалку вистинити информации отколку визуелното прикажување на нештата, што е всушност доста јак аргумент. Тука ја вклучува и тезата дека телевизијата дава сличен ефект на дрогата, но од друга страна дрогата е огледало на нас, додека телевизијата е само билборд.

Можеби читањето значи паметност и мудрост па и елоквентност, но сепак визуелното доживување на информациите е она кое останува подолго во нас од едноставна причина што вклучува поголема активност на емоциите, а меморијата несоменно зависи токму од нив.

Read More

Блогерајство и blogirame.mk

„Блогер не се раѓа, блогер се создава“ ~ iskric
.

Размислувајќи искрено, блогот има далeку попрактична намена од социјалните мрежи како твитер и facebook, од едноставна причина што константно ја оддржува актуелноста на постовите или објавите, освен тоа има предност во сопствено менаџирање и лесно доаѓање до објавите преку гугл срч, а со тоа нели ги чува и ги прави подостапни до било кој читател; додека социјалните мрежи нè ограничуваат и нè унифромираат во слична унформа со сите членови на мрежата, а со тоа мора да признаеме дека индивидуализмот е одамна убиен и единствено што се цени е униформата на групата во која припаѓаш. Баш во последно време се забележува дека корисниците на социјални мрежи кои никогаш немале блог или сајт, паралелно се префрлуваат на користење и на еден од овие сродни сервиси за да изградат цврст индивидуализам и идентитет, а и поголема достапност и сигурност на својата објавена содржина, што е можеби и најважната предност.

.

По распадот на блогерајот поради добро познатиот технички хаос кој го оставија Трендо и Јурук зад себе и си продолжија со нов сајт како ништо да не се случило надевајќи се дека народот има кратка меморија, што се испостави дека е вистина; луѓето кои имаат нешто да кажат се изгубија по странски платформи. Во суштина исто како да престанаа да постојат. Од тука добивме идеја да се направи фејсбук страница и твитер профил со наслов „Македонски блогери“ каде што автоматски и паралелно ќе се обајвуваат постовите на сите пријавени блогови и тоа ќе биде како еден агрегатор и замена на она што го имаа Македонските интернет корисници - шанса на едно место да ги прочитаат новите случувања во полето на уметноста и секојдневните вести и мислења од алтерантивен аспект т.е. од аспектот на обичниот граѓанин. Тоа испадна доста успешен проект и статистиката е дека fb страната минатата недела ја отвориле и прелистале 4,989 луѓе што значи дека собирањето на Македонските блогови повторно на куп е доста потребно и за читателите и за самите блогери. Единствено што недостига за да ја замени платформата blog.mk (во смисла на навика за посетување) беше агрегирање на последни коментари бидејќи тоа преставува движење т.е. дека се случува некаква интеракција, дружење и директно разменувањае мислења. Затоа решивме да подигнеме сајт каде што сето тоа ќе го реализираме, но за жал и после неколку напорни тест обиди, цели две години не успеавме да направиме ништо конкретно.

.

Сепак за среќа пред некој месец конечно се појави сајтот за оваа намена - blogirame.mk. Се надеваме на успех во зацртаната цел, а тоа е нели да биде нешто поразлично и попрактично од досегашните обиди за заедничко блогирање и директно разменување мислења.

.

Вечерва на радио МОФ во емисијата Подкаст беше соберен дел од тимот на blogirame.mk, каде се разговараше за новите идеи, планови и предизвици кои му претстојат на овој нов агрегатор на блогови. Еве ја целата снимка од радио емисијата:

Komunikacii podcast 38 

.

извор на сликата: http://komunikacii.net

Read More

About a Boy (филм)

"if there is hope for Will, there is hope for us all"

.

Многу ретко пишувам за филмови, а кога пишувам тоа секогаш се оние кои не се најдобрите што некогаш сум ги оценил. Имам изгледано 406 филмови од 2010та наваму, секој од нив го имам оценето (на criticker.com) во денот во кој ми е гледан и поради тоа имам информација кој филм во кој ден ми е гледан. Тоа воопшто не се многу иако тоа е мислата што на секој прво ќе му падне на памет, оние кои немаат поим колку имаат изгледано, верувам дека изгледале многу повеќе од 400 иако и на себе не би си верувале, но тоа е друга приказна. Пред некоја минува го гледав филмот About a Boy и дознав дека тој е всушност една вистинска и искрена драма. Приказна која тајно ја открива неверојатната смисла на живеењето.

Овој филм иако не го оценив највисоко т.е. го оценив 96, а имам и повисоко оценети од него, но мојот проблем е што многу повеќе ценам уметност, sci-fi неверојатност и љубовна вистина слична на онаа од мојот живот, додека комедијата и се друго иако може многу да ме импресионира, никогаш не би си дозволил да има поголем ранг од предходно споменатите мои принципи на вреднувања. Затоа и мислам дека оценување или рангирање филм е сосема субјективна појава, но и тоа е друга приказна. Овој филм е направен според новелата на Ник Хорнби драма е, со комедични елементи кои доаѓаат од вистинитоста, спонтаноста и заплетот во приказната.

.

Вил е главниот лик, а го глуми Hugh Grant. Детето од постерот е Nicholas Hoult кој е сега возрасен секако. Инаку Вил има 38 години, шармер е и никогаш не работел ништо. Тој е едно големо ништо, а времето во животот му е исполнето бидејќи има пари. Арно ама, еден ден неговот живот ќе снема секаква смисла, а веднаш во следниот момент ќе се присети дека смислата цело време била до него, но тој ја одбивал. Не не е девојка, премногу е клише за тоа да е девојка нели..

Поентата можеби ќе ја открие трејлерот, можеби не, но силно го препорачувам овој филм, затоа што верувам дека ни самиот филм воопшто не е свесен дека го открива она што ни го треба - мотив и смисла за да живееме. А со толку леснотија, во толку обична приказна.

.

Jon Bon Jovi said - No man is an island

За да не му се случи на некого да извади торент со бугарско аудио како мене што ми се случи =)), еве проверен:

Read More

Избрзан активизам

Неопопуларност е интересна појава, се однесува на популарноста на виртуелни никови или имиња од социјалните мрежи како фејсбук и твитер, а оваа популарност со себе носи и огромно влијание врз голема група корисници на социјалната мрежа. Тоа има огромен удел во активизмот организиран онлајн, бидејќи првите иницијатори се токму популарните корисници на твитер, оние со над 2000 следбеници да речеме. Но во последново време (поточно денес) забележувам дека онлајн активизмот не само што беспотребно се појавува туку и е доста непромислен и избрзан, што донесува несакани ефекти кои на пример во случајот со протестите за Мартин Нешковски се одразија со само грешка во името, додека конкретно за утрешниов најавен #собир не сакам ни да помислам дека не саканиот ефект ќе биде токму контра-ефект т.е. дополнително нарушување на јавнит мир, бидејќи е многу веројатно дека во ваквата вжештена ситуација која владее во моментов, лесно може поентата на собирот да биде (намерно) превртена наопаку.

.

Да појаснам, на твитер во моментов со хаштаг #собир, се организира собирање на поголема маса луѓе од различна националност кои треба да демонстрираат соживот. Идејата искрено звучи супер, но проблемот лично го наоѓам како прво во неефективноста на самиот собир и мислам дека таа енергија која ќе се потроши за такво нешто би можело да се искористи за поефективен настан како на пример организирање музичка манифестација, или монтирање бесплатно мини кино на плоштадот каде ќе се прикажат документарци засновани на непотребноста и штетноста од националната омраза. Има толку многу убави идеи каде може да се потроши енергијата од младиот активистички ентузијазам, а наместо тоа се организираат собири и протести кои понатаму знаеме како се префарбуваат во политички цели, башка таквиот активизам по дефиниција и самиот е всушност дестабилизирање на редот (не мирот, туку само редот) на државата.

.

Патем ова мое мислење пред малку го искажав на твитер со таквиот автентичен твитерски пристап, преку сатирична аналогија:

Поради што добив ваков одговор:

Но има и луѓе кои се сложуваат за неефективноста на собирот:

Таквиот инстантен напад кој го добив од John Hawkins со обвинување дека сум заслепен со национализам и омраза, очигледно јасно кажува колку твитер активизмот е заснован на избрзани и непромислени реакции кои поточно за овој случај се базираат на измислени предрасуди. Можеби од една страна тоа е ефекот на ограниченоста на буквите на 140 поради што нештата не можат баш најјасно да се искажат, и тоа е потребно да се земе во предвид пред да се почнат обвинувања. Додека од друга страна е можеби резултат на популизмот кој го шират популарните меѓу тривер заедницата т.е. оние со најмногу фолери кои меѓудругото се сметаат и за најголеми „фраеришта“.

.

Само колку да споменам, јас сум секогаш ЗА активизам и организирање манифестации за подигање на јавната свест, еднаш и сам организирав такво нешто: Lets Grow Awareness, но, забележувам дека на интернетот (посебно твитер) зачестуваат организирања на протести и мирни собири кои немаат баш никаква ефективност за подигање на свеста и дека таа енергија може да се насочи кон нешто многу попрактично, поубаво и поефективно, погоре наведов неколку примери. Со оваа теорија посебно се послужи движењето слободен интекс кое после увидување на залудноста од протестите се свртеа кон организирање културни манифестации.

.

Навистина изгледа чудно што нашата активна младина активизмот денес го сфаќа единствено како протест, занемарувајќи ги новите и попрактични идеи за поттикнување на свеста кај луѓето. Лесно е нели да се твита дека #бродот и спомениците се залудно потрошени државни пари, а малку потешко ни е да погледнеме на проблемот во нас активистите, да ја согледаме нашата залудно потрошена енергија и ентузијазам.

Read More

Quake (игра)

Во последно време доста кредит им се дава на видео игрите, пред некоја година најпопуларна беше WOW (World of Warcraft) која искрено никогаш не ја сакав, а сега уште попопуларна е Skyrim која искрено никогаш не ја играв. Во принцип не сум гејмер и можеби поради тоа не ги сакам стратегиските игри, ама како и секој експлорер на чудата во животот, повеќе ме привлекуваат first-person shooter игри како кантер страјк (која не ја сакав многу) и quake која во детството ја сакав премногу, а никогаш не ја играв од причина што во интернет кафеата целото друштво играа кантер и едноставно немав со кого да играм quake. : )

Оттогаш поминаа десетина години, а јас воопшто и не се сеќавав како се викаше таа мистерична игра од минатото, се сеќавав само на тоа колку ја сакав. За некое чудо пред околу еден месец пронајдов quake гето на интернет каде онлајн се играат мечеви во кои можеш да одредиш колку члена да содржи тимот, кога да кикнеш (може и да те кикнат ако сите изгласаат yes, мада за тоа треба јако да ги нанервираш), да повикаш гласање да се смени мапата т.е. стазата, да четуваш со тимот или со сите во играта и тн. Во основа премногу позитивна корисна појава за љубители на адреналинот од вакви first-person shooter игри.

.

Неколку факти околу quake: играва е излезена на 22-ри Јуни 1996 година id Software (значи три години пред Кантер Страјк кој е излезен 99та), базирана е на добро познатата Doom, има 4 еволуции а во 2011 се појави интервју околу петата еволуција со John Carmack (ко-основач на id Software) за која се најави дека нема да излезе во блиска иднина, но дека се работи на нејзино појавување за некоја година. Патем последното четврто надградување беше во 2005-та, третото во 99-та, второто во 97-ма. Инаку слушнав и дека Ким Датком (уапсениот за мегааплауд) имал некаков удел во креирањето на сајтот http://www.quakelive.com (quake гетото) но не најдов такви инфомрации на интернет, можеби се претрупани од вестите за негово апсење, не знам.
.

Неколку слики од интересен чет (клик на сликите за поголема резолуција):. 
. .

.

.

Следнава слика раскажува приказна за еден Грк:

Инаку гркот беше потпишан Gomnium и муабетот го почнав јас од шега спомнувајќи дека неговото име на Македонски значи shit, а не знаев дека е грк оти во игра нема известување за националности, само во профилите на сајтот. Добив одговор дека Македонија е во суштина грчка (well, Macedonia is Greek actually), не избувнував, туку му одговорив: уште полошо, сега и на грчки твоето име значи shit. : D

 

Понатаму продолживме околу тоа зошто Македонија ја краде грчката историја и зошто се мразиме, овој дел ми беше прилично интересен бидејќи подолго време имав намера да ја анализирам таа грчка свест и начин на размислување околу нашата земја, оти се чини навистина се убедени дека им ја крадеме историјата, иако на нас ни изгледа дека само нè мразат и сето тоа го измислуваат поради омраза и порив да нè асимилираат (иако ова борговски звучи =)). Во понатамошниот муабет се испостави дека грков воопшто не ги мрази македонците, едноставно се случило различно да верува во историјата и тоа е тоа. Муабетот го завршивме со: well, everything is about believing.. на што ми одговори: i know.. :/

.

Мислам дека малку ја доловив интересноста на quake и зошто ја сакам играва, останува ваш изборот дали ќе се приклучите за самите да ја пронајдете интересноста.

Линк до онлајн играта:  http://www.quakelive.com/

Read More