Создавање на душа

Човекот по природа е лошо суштество, неговото растење донесува сфаќања кои интегрирајќи ги во себе одредува правилни и погрешни дејствија, па своето функционирање почнува да го втемелува на нив. Тоа е процесот на градење на духот односно зголемување на свесноста. Додека градењето на индивидуалноста во себе, е градење на душата. Индивидуалноста и не е баш разликување од сите, туку создавање омилености во нештата, што секако ќе те разликува од некој, но и ќе те зближува со друг кој на некој начин има слични омилености со тебе, и за таквите постои народски назив „сродна душа“.
.

Големиот англиски поет Џон Кејтс вели дека пишувањето поезија е создавање на душа. Пишувањето поезија го гледа како одмотување на навојот на перфектната креативност која доаѓа како бран во многу легендарни делови од животот на човекот. Пишувањето поезија би требало да е колективизирање на свои убави мисли како омилени нешта на индивидуата. На тој начин човекот е побогат со пацифистичка желба, страст, надеж и огромно разбирање кон правилните контексти на нештата.
.

Душа е она што сме ние, најдлабоко во себе. Колку сме поискрени кон себе, толку повеќе се дознаваме себе си, а секојдневните навики за маскирање поради забава или авторитет, нѐ одалечуваат од вистинските нас, но сепак во одредени дози се неопходни за социјализација, како и искреноста секако. Душата сепак умира со смртта на телото т.е. со наша трансформација.

Духот е бесмртената меморија од сите наши предходни животи, која се дополнува и со онаа од тековниот. Колку почесто се конектираме со таа меморија, толку сме подуховни (спиритуални) т.е. посвесни сме. А за начините на конекција нѐ учи психонаутиката [линк].

Бидејќи неповратната трансформацијата означува губење на душата – постојаноста е нејзино збогатување. А поетичноста исто така се поистоветува со трајноста на омиленостите, па ете уште една логичност во мислењето на Кејтс за создавањето на душата. Прастарите нешта (предмети, дела и тн.) исто се сметаат за душевно побогати.

Еден цитат од Matthew David Segall:

Beauty is not a dress, but the naked skin of reality seen through the knowing eyes of the poet. Bless the true, but exalt unendingly the beautiful, for its goodness is all that brings the mind to its senses.

Во песната „If Stones Had Tongues“, познатот поет Џејмс Фримен (кој својата песна со наслов „I’m there“ ја испрати на месечината, со Аполо 15) ја искажува есенцијалноста на душата објаснувајќи ја разликата меѓу нештата што имаат душа и оние кои немаат:

If Stones should find a tongue,
What would they say to me?
Would they deliver sermons
About tranquility?
I think that being tranquil
Is more than being still,
And so I think their silence
Is not of their free will.
Although stones seem to stay
As in a solemn trance,
I understand their atoms
Perpetually dance.
And so if stones had tongues,
I would not think it strange
If they gave learned lectures
About the joys of change.

Душата е нашата мисловна убавина. Ако ја имаме, ќе одлучиме да ги искажуваме своите искрени мисли на некој убав начин.

Posted in: интересно,психологија